Η συγκέντρωση πληροφοριών μέσω των επικοινωνιών είναι τόσο παλιά όσο και οι επικοινωνίες. Αρχικά γινόταν κυρίως μεταξύ αντιμαχόμενων κρατών για πολιτικο/στρατιωτικούς λόγους και ήταν ηθικά αποδεκτή από τις κοινωνίες για λόγους εθνικής ασφάλειας. Μετά τον Β’Π.Π. (1946) ιδρύεται συμμαχία μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών 5 αγγλοσαξωνικών κρατών (ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία Ν. Ζηλανδία) με την ονομασία UKUSA, γνωστή και ως συμμαχία των «Five Eyes», που ήταν άκρως απόρρητη και είχε ως σκοπό τη κατασκοπεία της Σοβιετικής Ένωσης.
Τα «Πέντε Μάτια» που στην πορεία έγιναν «Δεκατέσσερα» με τη συμμετοχή αντίστοιχων μυστικών υπηρεσιών (Δανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Σουηδίας) και ανταλλάσουν επίσης πληροφορίες με τις μυστικές υπηρεσίες τρίτων χωρών (Ισραήλ, Πορτογαλία, Ρουμανία, Ελλάδα κλπ) και με οργανισμούς (ΝΑΤΟ κλπ), επεκτείνουν την δραστηριότητά τους σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας (sic!), εφαρμόζοντας μαζική παρακολούθηση των προσωπικών δεδομένων των πολιτών με υποκλοπές τηλεφωνικών και διαδικτυακών επικοινωνιών.
Οι επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, και αυτές που ακολούθησαν στις μεγάλες Δυτικές (και όχι μόνο) πρωτεύουσες (Παρίσι, Βρυξέλες, Όσλο, Λονδίνο, Μαδρίτη κλπ), έδωσαν το άλλοθι για την νομιμοποίηση της παρακολούθησης των πολιτών. Ένα κύμα νόμων ακολούθησε το κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων: Patriot Act στις ΗΠΑ(2001), Περί Πληροφοριών στη Γαλλία(2004), Terrorism Act στη Μ. Βρετανία(2006), Περί Εθνικής Ασφάλειας ή «Νόμος - Φίμωτρο» στην Ισπανία(2015) κλπ. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των νόμων είναι η νομιμοποίηση της μαζικής παρακολούθησης στη βάση της λογικής ότι κάθε πολίτης είναι δυνητικά τρομοκράτης, γιατί μέχρι τότε ήταν (τύποις τουλάχιστον) παράνομες. Παρά τους νέους νόμους παρέμειναν νομικά κενά που ανάγκαζαν τις κυβερνήσεις να διεξάγουν δίκες «τρομοκρατών» σε πλοία ή σε τρίτες χώρες.
Εν πάση περιπτώσει οι παρακολουθήσεις των πολιτών μέχρι το 2019 γινόντουσαν λίγο- πολύ λαθραία, ήταν ηθικά μη αποδεκτές από την συλλογική συνείδηση και πολλές φορές αιτία σκανδάλων. Την κατάλυση θεμελιωδών πολιτικών δικαιωμάτων άφησε ως παρακαταθήκη ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» για τον επόμενο «πόλεμο», αυτόν κατά του «αόρατου εχθρού»/ιού κορώνα, την έναρξη του οποίου κήρυξαν τους πρώτους μήνες του 2020, με μια φωνή και κοινή φρασεολογία, όλοι οι ηγέτες του Δυτικού κόσμου, «προφητεύοντας» ταυτόχρονα μια «νέα κανονικότητα» στην μετά την «πανδημία» εποχή. Με την κήρυξη του πολέμου κατά του «αόρατου εχθρού» η συγκέντρωση πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων των πολιτών γίνεται με την ανοχή, υποστήριξη και οικειοθελή εκχώρηση από τους ίδιους τους πολίτες με αντάλλαγμα την διασφάλιση της υγείας τους.
Υπό τον φόβο ενός φρικτού θανάτου στην απομόνωση ενός θαλάμου εντατικής, μεγάλος αριθμός ανθρώπων αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη να αποδεικνύει σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα ότι είναι υγιής (τεστ) και ότι δεν είναι επικίνδυνος για τους συνανθρώπους του («εμβολιασμένος»). Ο δυνητικά τρομοκράτης πολίτης έγινε δυνητικά «μολυντής», και όχι μόνο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού αλλά σε όλο τον «δυτικό κόσμο».
Ο «πόλεμος» κατά του «αόρατου εχθρού» είναι ένας ιδιότυπος πόλεμος οι καταστροφικές συνέπειες του οποίου δεν οφείλονται στις ενέργειες του εχθρού αλλά στις ενέργειες των κυβερνήσεων που υποτίθεται ότι τον πολεμούν. Καθοριστικός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ που έχουν αναλάβει εργολαβικά την ψυχολογική εξόντωση του αμυνόμενου πληθυσμού. Ένα οικουμενικό γενικό επιτελείο στρέφει τα βέλη κατά των πολιτών, και όχι κατά του εχθρού –ιού (απαγορεύει θεραπείες, διαλύει συστήματα υγείας κλπ), επιβάλλοντας με μέτρα πολιτικού και όχι υγειονομικού χαρακτήρα μια παγκόσμια υγειονομική δικτατορία.
Η προ διετίας εξαγγελθείσα «νέα κανονικότητα» είναι ήδη σε εξέλιξη, και η «πανδημία» η αναγκαία προϋπόθεση για να εγκαθιδρυθεί. Η κοινωνική δραστηριότητα των ανθρώπων προϋποθέτει την τήρηση των κανόνων που μια παγκόσμια αόρατη αρχή ορίζει, και αυτό διασφαλίζεται μέσα από διαδικασίες ελέγχου και αυτοελέγχου. Τα υγειονομικά δεδομένα των πολιτών λειτουργούν ως «πιστωτικός λογαριασμός» για την εξαγορά προνομίων. Η ουσία των «εμβολίων» και των «τεστ» δεν βρίσκεται στην ονομαστική τους αξία αλλά στην διαδικασία. Οι άνθρωποι πρέπει να υπακούσουν στην οδηγία του «εμβολιασμού» και του «τεστ» αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν τα αυτονόητα επί 10ετίες πολιτικά δικαιώματά τους, αν δεν υπακούουν τιμωρούνται με κοινωνικό αποκλεισμό. Ο έλεγχος για την τήρηση των μέτρων γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από τους πολίτες. Ο ίδιος πολίτης που ασκεί καθήκοντα ελεγκτή (υπάλληλος, εστιάτορας, λιανέμπορος κλπ), την επόμενη στιγμή γίνεται ελεγχόμενος. Ο εναλλασσόμενος αυτός ρόλος λειτουργεί έτσι ώστε η αποδοχή αυτής της νέας ηθικής να γίνεται πιο εύπεπτη, πιο αποδεκτή, και από ένα σημείο και μετά μια φυσιολογική συνήθεια ακόμα και αν αργότερα ο ελεγκτής πάψει να είναι φυσικό πρόσωπο και αντικατασταθεί από μια ψηφιακή «μηχανή». Σε αυτή τη νέα κουλτούρα πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδιά, και από εδώ πηγάζει η επιμονή για τον (χωρίς υγειονομική σημασία) εμβολιασμό τους. Τα υγειονομικά διαβατήρια ήρθαν για να μείνουν. Ήρθαν για να γεννήσουν νέες κανονιστικές αρχές λειτουργίας της κοινωνίας. Εκείνο που θα κάνουν στο μέλλον είναι να αλλάξουν μορφή και περιεχόμενο. Η συγκέντρωση πληροφοριών και προσωπικών δεδομένων από τις ψηφιακές εταιρείες, τις μυστικές υπηρεσίες και τα κράτη γίνεται με την ανοχή, υποστήριξη και οικειοθελή εκχώρηση από τους ίδιους τους πολίτες με αντάλλαγμα την διασφάλιση(;) της υγείας τους σήμερα, και άλλων αγαθών και απολαβών (κοινωνικών, επαγγελματικών, οικονομικών κλπ) αύριο. Με την «πανδημία» διεξάγεται από τα κράτη μια εκπαιδευτική άσκηση πεδίου, παγκόσμιας κλίμακας, στην κατεύθυνση χειραγώγησης των ανθρώπων από τους διαχειριστές του ψηφιακού σύμπαντος. Τα ψηφιακά μέσα της 4ης Β.Ε. (Τεχνητή Νοημοσύνη, υπερυπολογιστές, αλγόριθμοι κλπ) έχουν την δυνατότητα να επεξεργάζονται τεράστιο όγκο δεδομένων δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Ο σκοπός είναι τα σωματικά, νοητικά, συναισθηματικά, ψυχικά δεδομένα των ανθρώπων να γίνουν αντικείμενο ιδιοκτησίας των γιγαντιαίων ψηφιακών εταιρειών. Στη σφαίρα του ψηφιακού σύμπαντος η κατοχή/ιδιοκτησία των δεδομένων ισοδυναμεί με την ιδιοκτησία γης στη περίοδο της φεουδαρχίας ή των μέσων παραγωγής στον καπιταλισμό.
Είναι προφανές ότι το επιζητούμενο δεν είναι να μάθουν οι αρχές τα υγειονομικά ή άλλα δεδομένα του ατόμου (αυτά τα έχουν) αλλά ότι ο πληθυσμός πρέπει να εκπαιδευτεί σε νέους κανόνες από την τήρηση των οποίων θα καθορίζεται η κοινωνική δραστηριότητά του. Όπως π.χ. την καθορίζει το αποτύπωμα που αφήνει στη δημόσια υγεία σήμερα, θα την καθορίζει επίσης ο περιβαλλοντικό αποτύπωμά του αύριο κ.α.π. Τα ήδη γνωστά στις αρχές οικονομικά, επαγγελματικά, θρησκευτικά, πολιτικά κλπ δεδομένα ενός εκάστου θα πρέπει να αποτελούν κριτήρια ανταμοιβών ή περιορισμών, «διαβατήρια» που θα διευρύνουν ή θα περιορίζουν τα πεδία κοινωνικής δραστηριοποίησης των ανθρώπων.
Η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων ισοδυναμεί με συγκέντρωση ισχύος στα χέρια μιας υπερβατικής οντότητας, συναποτελούμενης από μεγάλες ψηφιακές εταιρείες, μυστικές υπηρεσίες και κυβερνήσεις, που βρίσκονται πίσω, και κινούν τα νήματα, των «μηχανών» της 4ης Β.Ε. (Τεχνητή Νοημοσύνη, αλγόριθμοι, υπερυπολογιστές κλπ) και την οποία ισχύ, στο ορατό μέλλον, θα την εκδιπλώσουν στους ανθρώπους εξατομικευμένα, ή κατά ομοειδείς πληθυσμιακές ομάδες, ιχνηλατώντας, ανιχνεύοντας και χαλιναγωγώντας τους ανάλογα με το διαρκώς καταγραφόμενο, μέσω βιομετρικών αισθητήρων (που θα πάρουν τη θέση «εμβολίων» και τεστ), προσωπικό προφίλ (σωματικό, συναισθηματικό, ψυχικό, πολιτικό, καταναλωτικό κλπ) του καθενός, εγκαθιδρύοντας νέους κοινωνικούς, πολιτικούς, ηθικούς κανόνες.
Εφόσον προχωρήσουν έτσι τα πράγματα θα μιλάμε για επιστροφή στον Μεσαίωνα, όπου στην θέση των εκπροσώπων του Θεού, που κατείχαν την απόλυτη αλήθεια, θα βρίσκεται μια παγκόσμια νομενκλατούρα ελάχιστων ανθρώπων, οι οποίοι έχοντας στα χέρια τους τα επιτεύγματα του σύγχρονου πολιτισμού θα κατευθύνουν τον κόσμο κατά το δοκούν. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι θέσεις κλειδιά στα κέντρα λήψης αποφάσεων κατέχουν μέλη του κινήματος του υπερανθρωπισμού, θα πρόκειται για την εσχατιά της παγκοσμιοποίησης που προμηνύει ένα άκρως δυστοπικό μέλλον.
Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση είναι ένα αντικειμενικό γεγονός και, ως τέτοιο, καμία υποκειμενική δύναμη δεν μπορεί να την ανακόψει. Πλείστες όσες εφαρμογές της χρησιμοποιούνται στην βελτίωση της ζωής του ανθρώπου. Ψηφιακές «μηχανές», κινητά, υπολογιστές αποτελούν πλέον προέκταση του ανθρώπινου σώματος. Το κρίσιμο ερώτημα είναι μήπως ο άνθρωπος γίνει προέκταση των μηχανών, ψυχή τε και σώματι.
0 Σχόλια