Δεν είναι παραλία. Είναι φθαρμένη πόρτα αυτοκινήτου.
Εκλογές 7ης Ιουλίου 2019.
Αλλαγή φρουράς στην αποικία του Δ΄Ράιχ. Κανένα δίλημμα δεν βασάνισε τον κόσμο. Ούτε για το αν «υπάρχουν λεφτά», ούτε για τα «Ζάππεια» προγράμματα, ούτε για το αν θα «σχιστούν» τα μνημόνια, ούτε για τα «παράλληλα» προγράμματα. Είμαστε ήσυχοι ότι καμία kolotoumpa (διεθνής όρος γαρ) δεν πρόκειται να γίνει. Για πρώτη φορά στην τελευταία δεκαετία, «αντιμνημονιακές» ψευδαισθήσεις, τέλος. Για πρώτη φορά δεν υπήρχε κόμμα με δυναμική εξουσίας, που να επιδιώκει να τροφοδοτήσει τη συλλογική αντίληψη, με ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, με τρόπο τέτοιο που να αναιρεί τον στόχο. Αντίθετα, ήταν βέβαιο ότι θα είχαμε κυβέρνηση συγκροτημένη από κόμμα (ή κόμματα) που ανήκουν στην μεγάλη παράταξη της παγκοσμιοποίησης και μάλιστα με προγραμματικό λόγο την, εφαρμοσμένη και από την αριστερά πλέον, μνημονιακή πολιτική.
Ένα σημαντικό κομμάτι του λαού που αγγίζει το 50% του εκλογικού σώματος( 80% επί του 58% των ψηφισάντων), μοιάζει ότι αποδέχεται ότι η μοναδική προοπτική της χώρας είναι αυτή που του υπαγορεύουν οι δανειστές. Είναι όμως έτσι; Αν δούμε ότι ένα σημαντικό μέρος αυτών που ψήφισαν ΝΔ, Σύριζα και Κινάλ προέρχονται από ανθρώπους που συμμετείχαν στις τρεις κορυφαίες αυθόρμητες αντιδράσεις της περιόδου (πλατείες, «Όχι», Μακεδονικό), η απάντηση θα είναι αρνητική και δείχνει ότι, υπό προϋποθέσεις, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ψήφος τους προς αυτούς.
Όλα τα κόμματα πλέον της παγκοσμιοποιητικής παράταξης (και οι εφήμερες παραφυάδες τους), αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να βάλουν τέλος στις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσαν στο λαό αφού όλα πλέον κυβέρνησαν αποδεικνύοντας στη πράξη τους πραγματικούς σκοπούς τους και πως ο ίδιος ο πολιτικός τους λόγος καθιστούσε τον αντιμνημονιακό στόχο μη πραγματοποιήσιμο. Ελλείψει ενός συγκροτημένου και πειστικού εναλλακτικού Λόγου ένα κομμάτι του λαού «μετεξέλιξε» τις ψευδαισθήσεις του σε εθελοτυφλία. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάνει ότι δεν βλέπει το πασιφανές ή πιστεύει(;) πως κάποτε οι κόποι του θα ανταμειφθούν. Πάντως, τόσο λόγω ιστορικής μνήμης, όσο και λόγω των γεγονότων από το ’10 μέχρι σήμερα, και ο πιο αδαής έχει διαπιστώσει, ότι τα τρία μεγάλα κόμματα είναι μαριονέτες των ξένων. Ακόμα, πολλοί συμπολίτες μας επιλέγουν να χτίσουν οχυρό ατομικής επιβίωσης και προστασίας από την μνημονιακή λαίλαπα συνωστιζόμενοι πέριξ των κομμάτων εξουσίας, πολλοί ελπίζουν σε εξυπηρετήσεις, ενώ άλλοι σε οφίτσια, γιατί έτσι είναι οι κανονιστικές αρχές λειτουργίας του πελατειακού συστήματος. Όπως και να ‘χει, το τέλος των ψευδαισθήσεων ως προς τα κόμματα της μεγάλης παγκοσμιοποιητικής παράταξης είναι ένα αντικειμενικό γεγονός.
Ο Σύριζα, ως τελευταίος σταθμός αυτού του δεκαετούς ταξιδιού των ψευδαισθήσεων με τις οποίες τράφηκε ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, φρόντισε όχι μόνο να ξεπλύνει τους πάλαι ποτέ μνημονιακούς αντιπάλους του αλλά, το χειρότερο, να βάλει οριστική ταφόπλακα στους αγώνες των «πλατειών», του « Όχι», της «Μακεδονίας» με τις συγκεκριμένες πολιτικές νοηματοδοτήσεις που αυτοί είχαν. Δεν υπάρχει ισχυρότερο ψυχολογικό σοκ για έναν στρατό που πολεμάει (όσο πολεμάει), να δει τους στρατηγούς και τους λοχαγούς του να παραδίδονται και να συνεργάζονται με τον εχθρό στρέφοντας μάλιστα τα όπλα εναντίον των πρώην στρατιωτών τους. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να τον διαλύσεις.
Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος προτίμησε την αποχή. Αν δούμε αυτή την αποχή ως συνέχεια των 800.000 συνειδητά απεχόντων που καταγράφηκαν ανάμεσα στις εκλογές του Σεπτέμβρη και του Γενάρη του ’15, συμπεραίνουμε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του 42% αποχής, απείχαν συνειδητά, παρόλες τις «εκκλήσεις» συστημικών και μη κομμάτων για συμμετοχή. Έτσι αποτυπώθηκε και εκλογικά η κρίση της αστικής δημοκρατίας μας και επιβεβαιώθηκε το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ κοινωνικής βάσης και πολιτικού συστήματος και το αντίστροφο. Επιπλέον επιβεβαιώθηκε το τεράστιο πολιτικό κενό που υπάρχει μετά από 9 χρόνια κατοχής.
Οι απέχοντες, εκτός των άλλων, τιμώρησαν κατά κάποιο τρόπο τα φερόμενα ως αντισυστημικά κόμματα τα οποία καταποντίστηκαν λεηλατημένα, σε σχέση με τις ευρωεκλογές, από τους μεγάλους παίκτες. Επιβίωσαν μόνο τα κόμματα των Βελόπουλου και Βαρουφάκη, που είχαν την καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική και το σπρώξιμο από τα «Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας» που συνήθως έχουν οι εφεδρείες.
Από την στιγμή που η ίδια η ζωή ανάγκασε τον κόσμο να «λυτρωθεί» από τις ψευδαισθήσεις που συστηματικά του καλλιέργησαν τα κόμματα που κυβέρνησαν και ανώμαλα τον προσγείωσαν, δεν ήταν δυνατόν να πισωγυρίσει στον κόσμο των (συριζαίικων συνήθως) ψευδαισθήσεων που τα μικρά αντιμνημονιακά κόμματα, όπως Πλεύση Ελευθερίας, ΕΠΑΜ/ΑΚΚΕΛ, ΛΑΕ , του καλλιεργούν.
-Γιατί μόνο ψευδαισθήσεις μπορούν να καλλιεργήσουν πολιτικές δυνάμεις που στο πρόσφατο παρελθόν και για μακρύ χρονικό διάστημα είχαν οργανωτική σχέση με τον Σύριζα. Όσο και αν επικαλούνται την ηθική τους. Γιατί η πολιτική δεν είναι ηθική αλλά συγκρούσεις την ώρα της μάχης (την άνοιξη του ’15) και όχι συμβιβασμοί. Και δεν μπορείς να διαπραγματεύεσαι με τα κοράκια της ΕΕ χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, για την μη ύπαρξη του οποίου έχεις τεράστιες ευθύνες.
-Γιατί μόνο ψευδαισθήσεις και σύγχυση είσαι ικανός να δημιουργείς όταν το θεμελιώδες πρόταγμά σου, το εθνικό νόμισμα, το καταργείς στο όνομα ευκαιριακής προεκλογικής συνεργασίας. Άραγε πόσοι συμβιβασμοί προμηνύονται όταν έρθει η ώρα της σύγκρουσης;
-Γιατί ψευδαίσθηση και αυταπάτη είναι, αν ο στόχος της διαγραφής του χρέους δεν συνδέεται με την εξασφάλιση ρευστότητας για την οικονομία δηλαδή το εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα κοπής νομίσματος.
-Γιατί είσαι μια μεγάλη ψευδαίσθηση όταν δεν έχεις δουλέψει και διαδώσει, σε διαδικασίες πρόσωπο με πρόσωπο με την κοινωνία, ένα κατανοητό, στέρεο, τεκμηριωμένο δημοκρατικό πατριωτικό σχέδιο διεξόδου, που να απαντάει σε όλα τα καίρια ζητήματα και πως αυτά διαπλέκονται, όπως, εθνικά- γεωπολιτικά (Τουρκία, Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία, Β. Ήπειρος), νόμισμα, χρέος, παραγωγική και πολιτισμική ανασυγκρότηση, δημογραφικό, μεταναστευτικό, δημοκρατία, δικαιοσύνη κ.α.π. παρά βγαίνεις μόνο προεκλογικά, ψάχνοντας πιασάρικα λόγια και υιοθετώντας δόλιες πρακτικές προς άγραν ψήφων.
-Αντίστροφα, τα αντισυστημικά λεγόμενα κόμματα, πρέπει να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση ότι με αυτό το πολιτικό λόγο και αυτές τις πολιτικές πρακτικές μπορούν να κερδίσουν τον κόσμο. Θα πρέπει να φροντίσουν να διαμορφώσουν γνώση από τα γεγονότα της τελευταίας 20ετίας τουλάχιστον και όχι να προσπαθούν να προσαρμόσουν τα γεγονότα στις ιδεοληψίες τους.
Τέλος, είναι αδιανόητο να λείπουν παντελώς από τον προεκλογικό διάλογο τρία από τα πιο καίρια ζητήματα:
1) Η απόλυτη αναγκαιότητα επιστροφής σε Εθνικό Νόμισμα ως στόχος εκ των ων ουκ άνευ.
2) Ο άμεσα ορατός κίνδυνος συρρίκνωσης του ελληνισμού (Κυπριακό κλπ) και γεωγραφικού ακρωτηριασμού (Αιγαίο κλπ) από τον νέο-Οθωμανικό αναθεωρητισμό – επεκτατισμό.
3)Η ισοπέδωση και αλλοίωση των στοιχείων ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας από την παγκοσμιοποίηση.
Η προεκλογική περίοδος μας πρόσφερε και πολύ χαριτωμένες πιρουέτες διάφορων αναγνωρίσιμων και «αξιοσέβαστων» «στελεχών», ακόμα και επικεφαλής κομμάτων, του αντιμνημονιακού χώρου. Και δεν είναι η αποκάλυψη των ιδιοτελών προθέσεων ενός αριθμού αριβιστών από τους οποίους ξεσκαρτάρισε ο «χώρος». Είναι οι απόψεις τους, οι οποίες διαδίδονται και υιοθετούνται από έναν αξιόλογο και αξιόμαχο αριθμό ανθρώπων του «χώρου» και καλλιεργούν τις δικές τους ψευδαισθήσεις.
Στη θέση των παλιών «αντιμνημονιακών» ψευδαισθήσεων το σύστημα επιδιώκει, και σε ένα βαθμό έχει καταφέρει, να δημιουργήσει μια νέα ψευδαίσθηση στις συνειδήσεις των πολιτών. Ότι, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαφορετικές πολιτικές. Να περάσουν έναν νέο διπολισμό – διχασμό στη κοινωνία, με το ΚΙΝΑΛ σε ρόλο μπαλαντέρ. Να στρέψουν τη προσοχή του κόσμου στη μορφή και όχι στην ουσία της πολιτικής. Αν φοράνε ή όχι γραβάτες, και με τι λόγια θα λανσάρουν τους 800 μνημονιακούς νόμους και τις 34000 μνημονιακές διατάξεις.
Το αν και πόσο το καταφέρουν, εξαρτάται από την συγκρότηση του υποκειμενικού «παράγοντα» που θα θέσει σε κίνηση τις δυνάμεις αναστροφής της πορείας των πραγμάτων προς μια Εθνική Πατριωτική Δημοκρατική κατεύθυνση.
20-7-19
0 Σχόλια