Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την περίοπτη θέση που καταλαμβάνουν τα Ολυμπιακά Ιδεώδη στο φαντασιακό των ανθρώπων όπου γης.
Μόνο που η μονοσήμαντη πραγμάτωση και συμβολισμός των Ολυμπιακών Ιδεωδών μέσω των Ολυμπιακών Αγώνων οδηγεί στην αποστέωσή τους. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες όχι μόνο δεν προάγουν τις Ολυμπιακές Αξίες αλλά αντίθετα, και στο όνομα αυτών, τις εκχυδαίζουν. Έχοντας ως περιεχόμενο την ακραία εμπορευματοποίηση, την πολιτική διαπλοκή και τον πάση θυσία πρωταθλητισμό (της ντόπας) εξευτελίζουν τα Ολυμπιακά Ιδεώδη, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι ο ξεπεσμός των εννοιών και η κρίση των αξιών είναι παγκόσμιο φαινόμενο.123 χρόνια μετά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων πρέπει να μας απασχολήσει το καθήκον της αναβίωσης των Ολυμπιακών Ιδεωδών. Ο Ολυμπισμός δεν μπορεί πλέον να αναγεννηθεί από αυτούς καθαυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Ολυμπιακή Γη, αυτονόητα αποτελεί τον ιδανικότερο τόπο εκκίνησης αυτού του εγχειρήματος. Πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και με αντίστροφη φορά. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την συζήτηση για τις «οικουμενικές θεμελιώδεις ηθικές αξίες» και να καταλήξουμε και στον αθλητισμό. Η Ηλεία έχει το ιστορικό και κληρονομικό «δικαίωμα» να αποτελέσει τον χώρο υποδοχής και φιλοξενίας όλων εκείνων των υποκειμένων που έχουν κάτι να πουν για τις «οικουμενικές θεμελιώδεις ηθικές αξίες». Έχει τις συμβολικές προϋποθέσεις τις εγγεγραμμένες στο φαντασιακό της παγκόσμιας κοινότητας ώστε αντανακλαστικά να της «αναγνωρίσουν» και «αναθέσουν» το ρόλο της μήτρας για την αναγέννηση των Αξιών.
Αυτός ο στόχος φαντάζει σήμερα, δικαιολογημένα, ουτοπικός. Αυτή η ουτοπία όμως μπορεί να μετεξελιχθεί σε όραμα, από την στιγμή που μια υποκειμενική απόφαση της δώσει κινητήρια δύναμη. Αν το όραμα θα πραγματώνεται βήμα-βήμα, εξαρτάται από την ευφυία και την κρίση του υποκειμένου της απόφασης ώστε να συνδέει αμφίδρομα και ισόρροπα το μερικό με το ολικό, το τοπικό με το οικουμενικό, το υλικό με το πνευματικό. Μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν αναξιόπιστη και από χέρι καταδικασμένη σε αποτυχία αν στον χώρο αναφοράς των Αξιών κυριαρχεί η ευτέλεια, η κοινωνική κατάθλιψη, ο πνευματικός μαρασμός, καταστάσεις αντιφατικές με το περιεχόμενο του στόχου.
Ο χώρος πρέπει να γίνει χώρος έμπνευσης και υποβολής. Να δημιουργεί την επιθυμία της περιήγησης στον επισκέπτη. Ο φιλοξενούμενος να εμπλουτίζει την βιοσοφία του, να διδάσκεται και να διδάσκει. Ο μόνιμος κάτοικος να είναι απαλλαγμένος από κάθε άγχος βιοπορισμού και από κάθε είδους ανασφάλεια.
Ο νομός Ηλείας διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει δυνητικά «αυτάρκης», παράγοντας αφθονία και ποικιλία αγαθών που να καλύπτουν όλο το φάσμα των βασικών αναγκών και επιθυμιών των κατοίκων του και των ανθρώπων που θα φιλοξενεί. Υιοθετώντας τον οραματικό στόχο της εφαρμογής κανόνων «ορθής παραγωγικής πρακτικής», μέσα από την παραγωγή «καθαρών» και ποιοτικών προϊόντων, με ειδική σήμανση, μπορεί να πετύχει δύο πράγματα. Πρώτον να περνάει το ηθικό μήνυμα του Σεβασμού στην Ανθρώπινη Ζωή και δεύτερον να προσθέτει υλική αξία στα τοπικά προϊόντα εξασφαλίζοντας τις βιοποριστικές ανάγκες των κατοίκων του.
Δεν νοείται γεωγραφικός χώρος με ένα τεράστιο και οικουμενικό συμβολικό φορτίο να μην έχει αισθητική ταυτότητα. Ιδιομορφία εξωτερικής εικόνας που να τον νοηματοδοτεί, να του προσδίδει ουσία, ενότητα και ιστορική συνέχεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο Νομό πρέπει να γίνει αρχαιοελληνική νεκρανάσταση. Η εικόνα όμως του κιτς, του νεοπλουτίστικου, του ευτελούς, της πολιτισμικής σαβούρας που παρουσιάζει, όχι μόνο δεν συνάδουν αλλά, και καθιστούν κίβδηλες τις Ολυμπιακές Αξίες ενώ σε αυτές θα έπρεπε να παραπέμπουν η αισθητική του χώρου (αρχιτεκτονική, διακόσμηση, χωροταξία, σήμανση κλπ). Να δημιουργείται η προδιάθεση στον επισκέπτη της χωρικής και χρονικής περιήγησης.
Σε αυτό το κοινωνικό και αισθητικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με το απαράμιλλο φυσικό κάλλος, η Ολυμπιακή Γη θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει έναν διαρκή στίβο πνευματικής άσκησης, άμιλλας και πάλης. Πόλο έλξης ατομικών και συλλογικών υποκειμένων και φάρο πανανθρώπινων αξιών. Παραγωγής πνευματικών προϊόντων ως αποτέλεσμα ιδεολογικών συγκρούσεων, θεωρητικών αντιμαχιών, φιλοσοφικών θεωρήσεων, αναζητήσεων της αλήθειας και του νοήματος της ζωής. Σε ένα περιβάλλον που να υποβάλλει και να εμπνέει και μια κοινωνία που απαλλαγμένη από τα βιοποριστικά άγχη να μπορεί να παρακολουθεί, να συμμετέχει και να εφαρμόζει.
Πάνω σ’ αυτό το «καινοτόμο» (για να το πούμε μοδάτα) υπόβαθρο, μπορεί να εκκολαφθεί ένα ιδιαίτερο πλέγμα κανονιστικών αρχών όσο αφορά την διοίκηση, την άσκηση της εξουσίας, την δικαιοσύνη, την ασφάλεια, την λήψη αποφάσεων, την παραγωγική διαδικασία, το εκλέγειν και εκλέγεσθαι, την κοινωνική φροντίδα και μέριμνα. Η ρηξικέλευθη πραγμάτωση ηθικοκοινωνικών πρακτικών, το «φρέσκο» υλικό για την ανάπτυξη των τεχνών, οι νέες εισροές στην παιδεία, θα αποτελέσουν κινητήριες πολιτισμικές δυνάμεις σε μια σχέση αμοιβαίας ανατροφοδότησης τοπικού και οικουμενικού φαντασιακού.
Με εφαλτήριο τα ειδοποιά(ιστορικά, πολιτισμικά κλπ) χαρακτηριστικά πλείστων άλλων τοπικών κοινωνιών του ελλαδικού χώρου, μπορούν να δημιουργηθούν αντίστοιχοι οραματικοί στόχοι και ως συγκοινωνούντα δοχεία και Μέρη ενός εθνικού Όλου, να τροφοδοτούν υλικά και πολιτισμικά την δεξαμενή ενός έθνους που εγκλωβισμένο στις συμπληγάδες της παγκοσμιοποίησης απειλείται με την (αυτο)κατάργησή του.
Η πνευματική παρακμή, η λεηλασία των εννοιών, η σήψη των αξιών, αποτελούν φαινόμενα που αναπόδραστα συμβαίνουν όταν το κράτος διοικείται από εθνομηδενιστικές δυνάμεις, οι οποίες γαντζωμένες στο άρμα της παγκοσμιοποίησης το μόνο τις ενδιαφέρει είναι η διατήρηση της εξουσίας και των εξ’ αυτής προνομίων τους. Γι’ αυτό και δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι το σύγχρονο ελληνικό κρατικό κλωτσοσκούφι, των ξένων δυνάμεων, θα πάρει τις αποφάσεις για την πραγμάτωση των όσων αναφέραμε. Αυτό όμως επιτάσσει την ανάδειξη (και επιμέρους) οραματικών στόχων που να συγκλίνουν σε μια συνολική εθνική στρατηγική. Διαφορετικά δεν έχουμε παρά να αναμένουμε παθητικά την εθνική μας ευθανασία.
23-5-2019
0 Σχόλια