Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ… ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΦΥΤΙΛΙ.

 

Το γεγονός ότι οι πολίτες της πΓΔΜ, με την μεγάλη αποχή τους από το δημοψήφισμα(63,21%), έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις παραινέσεις πρώην και νυν πλανηταρχών και υποδείξεις των, πολιτικά ελλιποβαρών, Δυτικών ηγετών,  που από τα ευρωπαϊκά σαλόνια βρέθηκαν να παρελαύνουν σε κωμοπόλεις και φτωχοχώρια αυτής της σπιθαμής Βαλκανικής γης, για να τους πείσουν να ψηφίσουν «ΝΑΙ» στο (προ)σύμφωνο των Πρεσπών ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δεν σημαίνει και ότι δεν θέλουν την ένταξη τους στους θεσμούς αυτούς, όπως κάποιοι επιμένουν να ερμηνεύουν το αποτέλεσμα και εθελοτυφλώντας, να εκφράζουν τους ευσεβείς τους πόθους. Γιατί  η πραγματικότητα είναι ότι στο υπό «συγκρότηση» γειτονικό ψευδοέθνος, δεν υπάρχουν υποκειμενικές δυνάμεις που να εκφράζουν συγκροτημένο πολιτικό λόγο κατά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, οι θέσεις των αμιγώς εθνικιστικών κομμάτων με κύριο
εκφραστή τον πρόεδρο Ιβανόφ, που υποστήριξαν την αποχή, είναι ξεκάθαρα υπέρ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και ο λόγος της αποχής τους, συμπυκνώνεται στην ίδια τη φράση του Ιβανόφ, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ότι η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί «ώθηση για ιστορική αυτοκτονία» της πΔΓΜ.

Για τον μέσο πολίτη της πΓΔΜ υπάρχει μία «Μακεδονία» είτε σαν υπαρκτή οντότητα, είτε σαν ιδέα. Το δόγμα του «Μακεδονισμού» είναι θεμελιώδες στοιχείο συνοχής της συλλογικής τους οντότητας. Γι αυτούς, εδώ και πάνω από έναν αιώνα,  υπάρχει μια αληθινή Μακεδονία είτε ως ιστορία (Ίλιντεν), είτε ως γεωγραφική περιοχή πρώην κράτους, είτε ως κράτος. Υπάρχει επίσης, μια φαντασιακή «Μακεδονία», του Αριστοτέλη και του Μ. Αλεξάνδρου, μαζί με ό,τι άλλα στολίδια προσφέρει η εθνικιστική προπαγάνδα, που στην καλύτερη περίπτωση την έχουν υιοθετήσει από άγνοια και στην χειρότερη από συνειδητή αποδοχή ενός μύθου (ποιός είπε ότι οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από μυθοπλασίες;). Τρίτον υπάρχει και μια οραματική Μακεδονία  όπως αυτή απεικονίζεται στον χάρτη του εκλογικού κέντρου (σχολείου) που ψήφισε ο Ζάεφ, σε τοιχογραφίες μοναστηριών, σε χάρτη που πρόσφατα δημοσίευσε η Deutsche  Welle,  μια «Μακεδονία» που εκτείνεται μέχρι το Αιγαίο και τις αγαπημένες τους Χαλκιδική και Θεσσαλονίκη, γιατί τα εδάφη και οι κάτοικοι των εδαφών αυτών αποτελούν, κατά το Σύνταγμά τους, «εξωτερικά τμήματα της ενιαίας Μακεδονίας» και τα οποία «η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει υποχρέωση να φροντίζει».  Οι τρείς αυτές «Μακεδονικές» εκφάνσεις που συνυφαίνουν το Σκοπιανό «μακεδονικό» δόγμα αποτελούν το modus vivendi των κατοίκων. Αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητάς τους, στις συναλλαγές με το κράτος, στη δουλειά, στη διασκέδαση, τα ταξίδια, στις συναναστροφές. Και φυσικά στην σχολική παιδεία. Όλα αυτά που λίγο πολύ θεωρούνταν κεκτημένα στο εσωτερικό της χώρας και από πολλούς αναγνωρισμένα στο εξωτερικό, ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών να τους τα κουτσουρέψει με πρώτο και καλύτερο το όνομα που αποτελεί και το βασικό επιχείρημα του Ιβανόφ και βέβαια το Σύνταγμα. Οι πολίτες δεν χρειάστηκε να το πολυσκεφτούν αφού από την μια μεριά της πλάστιγγας έμπαιναν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους δίνουν νόημα συλλογικής συνύπαρξης και τους υποστασιοποιούν ως συλλογική ή έστω ψευδοεθνική  οντότητα και από την άλλη μεριά τα «ταξίματα» των ηγετών της Δύσης. Μα ούτε πείστηκαν από τον τακτικό ελιγμό του Ζάεφ.

Η πολιτική του οποίου, μπορεί να φαίνεται ότι  παραχωρεί κεκτημένα τους (όνομα, Σύνταγμα, συμβολισμοί κλπ), δεν αποκλείνει όμως ούτε χιλιοστό από τον στρατηγικό στόχο του χτισίματος «Μακεδονικής εθνότητας», «μίας και μοναδικής» όπως ο ίδιος τονίζει. Η τακτική που ακολουθεί ο Ζάεφ για την επίτευξη του στόχου, αφ’ ενός εκμεταλλεύεται άριστα την υψηλή στρατηγική για την περιοχή της Γερμανίας πρωτίστως και των ΗΠΑ και αφ’ ετέρου, αποσπά από το επίσημο ελληνικό κράτος την υποστήριξη του αφηγήματος «Μακεδονικής εθνότητας» αναγνωρίζοντας  όνομα, γλώσσα, ιθαγένεια και άλλα πολλά αφού Τσίπρας και Κοτζιάς που συγκυριακά το εκπροσωπούν (να σημειώσουμε ότι ούτε από το Υπουργικό Συμβούλιο δεν πέρασε η συμφωνία)είναι γι’ αυτόν «μοναδική ευκαιρία». Και ανεπανάληπτη θα συμπληρώναμε!

Το 91,37% του «ΝΑΙ» επί του 36,79% των ψηφισάντων, είναι ουσιαστικά ψήφοι τις Αλβανικής εθνότητας (25% του πληθυσμού). Οι Αλβανοί πολίτες με ισχυρή εθνική αυτοπεποίθηση, ταυτότητα, συνοχή και  κατοχυρωμένη τη γλώσσα τους ως επίσημη γλώσσα του κράτους, βαθαίνουν την εθνική τους περιχαράκωση όταν ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας στεγαστεί σε μια «ενιαία εθνότητα» με ότι αυτό συνεπάγεται για τους στρατηγικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς για τη Μεγάλη Αλβανία και με δεδομένο ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία κατοικοεδρεύει στο ΒΔ τμήμα της χώρας μεταξύ Αλβανίας και Κοσσόβου.

Η συμφωνία των Πρεσπών έδωσε την αφορμή να βγουν στο προσκήνιο ( προϋπάρχουσες) υποκειμενικές πολιτικές δυνάμεις, μορφοποιημένες ή μη, με ιδιαίτερη ένταση και ταχύτητα εκατέρωθεν των συνόρων. Από την πλευρά της FYROM αναζωπυρώθηκε η βεντέτα μεταξύ SDSM (Ζάεφ) και VMRO – DPMNE (Ιβανόφ) που έχει βαθιές ρίζες στον ανταγωνισμό τους για την νομή της εξουσίας και του πλούτου της χώρας τους. Στη δική μας χώρα αποκαλύφθηκε πλήρως ο προδοτικός χαρακτήρας της κυβέρνησης, γεγονός που αφύπνισε τις ευρύτερες μάζες του πληθυσμού και ενεργοποίησε τα πατριωτικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού. ΗΠΑ και Γερμανία με τη πάγια αντίληψη να μην βλέπουν λαούς και σύνορα αλλά κομμάτια γης τα οποία θα χρησιμοποιήσουν για οικονομικοστρατιωτικούς  σκοπούς, είναι πάντα έτοιμες για το γεωπολιτικό παιχνίδι της Βαλκανοποίησης. Και η συμφωνία μια χαρά ρευστοποιεί τα σύνορα,  δημιουργώντας προϋποθέσεις οι Δυτικοί «φίλοι μας» να παίξουν  το γνώριμο και προσφιλή τους ρόλο, του πυροδότη και του πυροσβέστη. Το φυτίλι έχει ήδη ανάψει και από εδώ και πέρα δεν έχουμε κάτι άλλο να περιμένουμε παρά την ένταση των συγκρούσεων και τη μορφή που αυτές θα πάρουν.

Με δεδομένο ότι η γεωπολιτική δεν χαράσσεται για τα  επόμενα ένα, δύο, δέκα χρόνια, αλλά για τις επόμενες δεκαετίες, πρέπει να αναμένουμε, όσο επικρατεί στη χώρα το παρόν καθεστώς ευρω/χρεοδουλείας,  παρεμβάσεις που θα αποσκοπούν στην προϊούσα μεταβολή έως ανατροπή του κοινωνικού, οικονομικού και στρατοαστυνομικού γεωπολιτικού στάτους της «ελληνικής» Μακεδονίας ή τμήματος αυτής, που θα αποκόβει σταδιακά, «ανώδυνα», καλυμμένα και με διάφορα πολιτικά θεωρητικά προσχήματα και αιτιολογήσεις, την περιοχή από τον εθνικό κορμό, επαναχαράσοντας σε πρώτη φάση το ρόλο της σε σχέση με τα Βαλκάνια γενικότερα και την  πΓΔΜ ειδικότερα, αλλά και την Β. Ευρώπη και σε βάθος χρόνου και τα ίδια τα σύνορα.

Η υπογραφή της Ελλάδας, κάτω από το αφήγημα «Μακεδονική εθνότητα», νομιμοποιεί ηθικά, πολιτικά και νομικά, όλο τον πλανήτη να μιλάει για
«Μακεδονικό έθνος». Γεγονός ανιστόρητο και εθνικά εγκληματικό. Η συμφωνία των Πρεσπών όμως, στο βάθος της, είναι και ένας οδικός χάρτης
ώστε να γίνουν τα πρώτα βήματα μιας ενιαίας νοηματικά Μακεδονίας. Δίνει το δικαίωμα στους εκπροσώπους του «Μακεδονικού έθνους» πλέον, να έχουν
λόγο στην διδασκόμενη ιστορία (βλέπε παιδεία), σε πολιτιστικές, πολιτικές, επιχειρηματικές δραστηριότητες όπου και όταν οι «Μακεδόνες»
κρίνουν ότι θίγονται, αλλά κάνει και πρακτικά βήματα με την κατοχύρωση μέσω της συμφωνίας (δεν αρκούσε το διεθνές δίκαιο) της χρήσης του
Αιγαίου και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης όπου θα κυματίζουν «Μακεδονικές» σημαίες διαμορφώνοντας κλίμα στον πληθυσμό.

Αλλά υπάρχει και ακόμα ένας σπουδαίος λόγος που καθιστά τη συμφωνία των Πρεσπών αλυτρωτική και από μόνος του μπορεί να ανάψει το Μακεδονικό
φυτίλι. Μπορεί το κράτος των «Βορειομακεδόνων» να οριοθετείται από τα σημερινά σύνορα, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την γλώσσα τους.
Γιατί αυτή, δεν είναι η «βορειομακεδονική» αλλά η «μακεδονική».