ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΚΡΑΤΟΣ…

 

ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΛΕΓΑΝ ΚΡΑΤΟΣ…

Σήμερα το λεν, ‘’ελληνικές αρχές’’.    Αύριο ΤΙ…;

 

Είναι παράδοξο το γεγονός, της ολοκληρωτικής παράδοσης της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, σε καιρό ειρήνης;  Όχι! Αυτό συμπεραίνεται αν ρίξουμε μία σύντομη ματιά, στις βασικές πτυχές της ιστορίας, της δομής και της φυσιογνωμίας του.

 ΤΟ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

O  μεταπρατισμός  του ελληνικού κράτους (ε.κ.), βασικό και μόνιμο στοιχείο της φυσιογνωμίας του, εκδηλώνεται με τις εξής μορφές:

 1)Με τη μορφή του μιμητισμού. Την τεχνητή μεταφορά θεσμών, συνηθειών και προτύπων των δυτικών κρατών και κοινωνιών. Βρίσκει γόνιμο έδαφος στην ελληνική κοινωνία από την καλλιεργημένη εθνική μειονεξία και το αίσθημα κατωτερότητας των Ελλήνων απέναντι στους Ευρωπαίους.  Δημιουργεί την ψευδαίσθηση εξισορρόπησης της κατωτερότητας τελικά όμως  την επιτείνει.  Έχει βαθιές  ρίζες από την ίδρυσή του το 1830 όπου, αφού κυριάρχησαν οι κοτζαμπάσηδες, δεν έκφρασε το βαθμό εξέλιξης της οικονομικής βάσης της κοινωνίας της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Θεσμοί που εξυπηρετούσαν ανάγκες των κοινωνιών της Εσπερίας φορέθηκαν καπέλο στην ελληνική κοινωνία. Σήμερα εκφράζεται κυρίως με τον μιμητισμό σε φαντασιακές και τεχνητές καταναλωτικές ανάγκες και πολιτισμικές συνήθειες στα πρότυπα της Δύσης.

 2)Με τη μορφή της πώλησης των ‘’αγαθών’’ της εξουσίας. Ο πελατειακός μεταπρατισμός. Οι κατέχοντες θέσεις εξουσίας ιδιοποιούνται τα αγαθά της και τα χρησιμοποιούν σαν εμπορεύματα. Πωλούν υπηρεσίες, εξυπηρετήσεις, προμήθειες, δημόσια έργα, ανέχονται και καλύπτουν παρανομίες, φτιάχνουν νόμους για να εξυπηρετούνται οικονομικές φατρίες. Ανταλλάσουν τη πραμάτειά τους με ψήφους, με υποστήριξη από ΜΜ’’Ε ‘’και στο τέλος ηγεμονεύουν αφού μέσω αυτών αναπαράγεται μια ισχυρή κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία που τους στηρίζει. Κομματάρχες, βουλευτές  και κόμματα διαμορφώνουν τις δικές τους πελατειακές σχέσεις με πολίτες-πελάτες.

 3) Με τη μορφή της νομής και της ιδιοποίησης του εθνικού πλούτου. Αρπαχτικό μεταπρατισμό θα τον λέγαμε. Φυσικοί πόροι, εδάφη, υποδομές, κοινωνικά αγαθά, φυσικό περιβάλλον, για το μεταπρατικό κράτος δεν αποτελούν αξίες που θα χρησιμοποιηθούν για παραγωγή εθνικού πλούτου. Αποτελούν αξίες που προορίζονται για πώληση, υποθήκευση, λεηλασία, αρπαγή. Ολιγάρχες που δεν αποτελούν λειτουργικό στοιχείο της οικονομικής διαδικασίας, αλώνοντας το κράτος-μεταπράτη το χρησιμοποιούν στη συνέχεια ως μεσίτη για να πολλαπλασιάσουν το πλουτισμό τους. Υποθηκεύουν τον εθνικό πλούτο για να παίρνουν δάνεια να τα κάνουν καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού. Η όποια βιομηχανική ή άλλη παραγωγική δραστηριότητα είναι συμπληρωματική ή σε άμεση εξάρτηση ή πλήρη έλεγχο από τον ξένο παράγοντα.

 4) Με τη μορφή της εκμετάλλευσης της  γεωπολιτικής θέσης της χώρας. Η θέση της χώρας στο παγκόσμιο χάρτη, στο κέντρο του κέντρου του ‘’μεγάλου παγκόσμιου νησιού’’, τη κάνει πολύφερνη νύφη ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις με τα αντικρουόμενα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα που έχουν στη περιοχή. Για τη μεταπρατική αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, το γεγονός αυτό αποτελεί ευκαιρία πλουτισμού. Οι ξένοι με μεγάλη ευχαρίστηση ‘’προσφέρουν’’ τα λεφτά τους, με τη μορφή δανείων, επιδοτήσεων, πακέτων στήριξης, οικονομικών σχεδίων κλπ. Σε αντάλλαγμα το ε.κ., εκτός των υλικών προσφορών του, τους παραχωρεί επίσης το δικαίωμα να ρυθμίζουν και να ηγεμονεύουν στην εξωτερική πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις, οδηγώντας τη χώρας μας ακόμα και σε επιθετικούς πολέμους, εξυπηρετώντας έτσι τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

 5)Από το 2002, έτος ένταξης στο ευρώ, και μετά, ο μεταπρατισμός περνάει στην ανώτερή του μορφή. Ξεκινάει με την παράδοση του κυριαρχικού δικαιώματος του κράτους, της έκδοσης νομίσματος, συνεχίζεται με τα μνημόνια και καταλήγει στη πλήρη κατάλυσή του όπως δηλώνει και η μετονομασία του, από  ‘’κράτος’’ σε ‘’ελληνικές αρχές’’. Παράλληλα και στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, εξελίσσεται ένα στρατηγικό σχέδιο εξόντωσης του ελληνισμού και παράδοσης της εθνικής μας ταυτότητας. Όλα αυτά γιατί το χρήμα για να πλουτίζουν οι μεταπράτες σήμερα, βρίσκεται εκεί. Και για να παραφράσουμε τα λόγια του Ζοζέ  Σαραμάγκου, στο τέλος θα πουλήσουν και την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε.  

 Η κάθε μία από τις πέντε μορφές μεταπρατισμού που σχηματικά αναφέραμε δεν λειτουργεί από μόνη της . Οι μορφές αυτές είναι αλληλοτροφοδοτούμενες, αλληλοσυμπληρούμενες και αλληλοκαλυπτόμενες. Η διαπλοκή, η διαφθορά, το παρασκήνιο, οι μηχανορραφίες, οι μαφιόζικες μέθοδοι, η σαπίλα, αποτελούν παράγωγα και συνώνυμα στοιχεία του μεταπρατικού κράτους, στοιχεία ταυτότητάς του, που χωρίς αυτά δεν μπορεί να υφίσταται.

Η ΕΚΟΥΣΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ

Δεκανίκι του κράτους – μεταπράτη αποτελεί ο ξένος παράγοντας, στον οποίο υποχρεώνεται να είναι υποτελές. Η υποτέλεια του κράτους έχει δύο παραμέτρους.

 Η πρώτη παράμετρος έχει να κάνει με την ίδια την ανάγκη του για ξένα κεφάλαια. Ποτέ το ε.κ. δεν είχε εθνικό σχεδιασμό αξιοποίησης των υλικών πόρων και του ανθρώπινου κεφαλαίου που διέθετε, για την παραγωγή εθνικού πλούτου. Από την άλλη η μεταπρατική ή κομπραδόρικη ή λούμπεν αστική τάξη που έκανε το κουμάντο στο κράτος, άπληστη και αχόρταγη καθώς είναι, δεν ικανοποιεί τις ανάγκες της με το περιορισμένο πλούτο που παράγεται. Έτσι προκύπτει η ανάγκη εισροής ξένων κεφαλαίων με διάφορες μορφές.      Από την εμβρυϊκή ακόμα ζωή του, πριν την επίσημη ίδρυσή του το 1830, ήταν χρεωμένο με υποθηκευμένη τη γη του στους Άγγλους τραπεζίτες έναντι δανείου 2.800.000 λιρών, από τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση έλαβε μόνο 480.115 λίρες. Το υπόλοιπο ποσόν,  «εκαταβροχθίσθη εις το Λονδίνον. Οι Έλληνες αστικοτσιφλικάδες τα κατάφεραν να υποδουλώσουν τον ελληνικόν λαόν εις το αγγλικόν κεφάλαιον» (Γιάνης Κορδάτος ‘’Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επαναστάσεως του 1821’’).  Ο ιατρικός όρος ‘’συγγενής διαμαρτία’’, μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια τη νόσο που πάσχει το ε.κ.  Ανωμαλία στη σωματική διάπλαση δηλαδή,  που εξελίσσεται από την εμβρυϊκή ζωή και την οποία ο ασθενής κουβαλάει διά βίου. Το ε.κ. πάσχει από ανίατη ασθένεια.  Και φυσικά τα λεφτά τους οι ξένοι δεν τα έχουν για πέταμα. Εκτός από τα υλικά αγαθά με τα οποία τα ανταλλάσουν (τόκους, εδάφη, ορυκτό πλούτο, υποδομές κλπ) έχουν και την κηδεμονία σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τη χώρα.

 Η οικονομική εξάρτηση είναι η πηγή όλων των εξαρτήσεων. Η ελληνική οικονομία παραδόθηκε από τους αστικοτσιφλικάδες και επί δύο αιώνες συνεχίζει να παραδίδεται και να υποτάσσεται, στο ξένο κεφάλαιο. Η εκβιομηχάνιση, ιδιαίτερα η βαρειά βιομηχανία που θα αξιοποιούσε τον τεράστιο ορυκτό μας πλούτο, ήταν αντίθετη με τα συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου. Η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει αγροτική χώρα. Τα ξένα κεφάλαια θα εκμεταλλευόντουσαν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους μέσω προνομιακών συμβάσεων. Τα αποθεματικά της χώρας (χρυσός, συνάλλαγμα) δεσμευόντουσαν από τις επικυρίαρχες δυνάμεις. Η όποια μορφή χρηματοδότησης της χώρας αποτελεί αντικείμενο λείας τον εκάστοτε ολιγαρχών (κοτζαμπάσηδων, εργολάβων, καναλαρχών, τραπεζιτών, πολιτικών κλπ) γίνονται καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού και δεν προορίζονται για παραγωγικές επενδύσεις. Βιομηχανίες καθίστανται προβληματικές δια διαφόρων μεθοδεύσεων, όπως αυτή των  ‘’παγωμένων πιστώσεων’’ στη δεκαετία του ’50 κλπ.

Το δόγμα περί ‘’προστάτιδων’’, της χώρας, δυνάμεων αποτελεί την άλλη παράμετρο εκούσιας υποτέλειας του μεταπρατικού κράτους. Υπάρχουν προστάτιδες δυνάμεις της πατρίδας; Η ιστορική συλλογική μνήμη όχι μόνο απαντάει ‘’όχι’’, αλλά έχει να διηγηθεί και σωρεία αιματηρών αγώνων του λαού μας, από εθνικές τραγωδίες που προκάλεσαν οι ‘’προστάτιδες’’ δυνάμεις. Εμφυλίους πολέμους, Μικρασιατική καταστροφή, εθνικούς διχασμούς, εδαφικούς ακρωτηριασμούς, δικτατορίες, εκτοπίσεις, δολοφονίες. Η προστασία των ‘’προστάτιδων δυνάμεων’’, αφορά την προστασία των ελλήνων ολιγαρχών, μεταπρατών-πωλητών της πατρίδας από την οργή του εξαθλιωμένου λαού που καλείται κάθε φορά να πληρώσει τα σπασμένα (βλέπε δάνεια) και την άγρια καταστολή των πατριωτικών, δημοκρατικών αγώνων. Έτσι οι ντόπιοι ολιγάρχες, κάθε φορά που κινδυνεύει η εξουσία τους καλούν σε πολιτική, οικονομική, οργανωτική και στρατιωτική υποστήριξη τους ξένους προστάτες τους. Η εθελοντική δουλεία λοιπόν όχι μόνο δεν ενοχλεί το μεταπρατικό κράτος αλλά είναι και βασικό του χαρακτηριστικό. Παράγωγα της εκούσιας υποτέλειας αποτελούν ο δωσιλογισμός και οι προδοσίες.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ‘’ΤΟΥ’’.   

Δεν είναι μόνο η τελευταία επταετία, των μνημονιακών Νταχάου, που το ε.κ. θυσιάζει το λαό στο βωμό των τοκογλύφων. Η ανελέητη εχθρότητα και το μίσος του ε.κ. απέναντι στο λαό που υποτίθεται υπηρετεί, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους στους δύο μεγάλους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Οι κοτζαμπάσηδες, που διεκπεραίωναν τις δουλειές των Τούρκων, για να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν επί τουρκοκρατίας και μετά την επανάσταση του 1821, με την υποστήριξη των Βρετανών που είχαν τα δικά τους συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, με δολοφονίες και δολοπλοκίες, εμφυλίους και  προδοσίες έστησαν το αστικοτσιφλικάδικο κράτος τους για να νομιμοποιήσουν και επισημοποιήσουν την αρπαγή των Εθνικών Γαιών που άφησαν πίσω τους οι Οθωμανοί. Η λαϊκή φράση, ‘’τι Μπραϊμης, τι Ζαϊμης’’ χαρακτηρίζει τα μετεπαναστατικά χρόνια.

Αλλά και κατά την επανίδρυση του ε.κ., μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων το 1944, η ντόπια οικονομική ολιγαρχία, σε συνεργασία με τους Εγγλέζους αρχικά και τους Αμερικάνους στη συνέχεια, δημιούργησαν ένα κλεπτοκρατικό μόρφωμα δωσιλόγων, ταγματασφαλιτών, μαυραγοριτών και κακοποιών,  που το ονόμασαν κράτος. Γέννημα του κράτους αυτού ήταν  το παρακράτος το μακρύ του χέρι δηλαδή, που αναλάμβανε  μαφιόζικα την εξόντωση κάθε αντίστασης όταν οι νομιμοφανείς διαδικασίες δεν τους έβγαιναν. Οι Άγγλοι μαζί με τους Έλληνες αστούς πολιτικούς, πολύ πριν την απελευθέρωση μυστικά και παρασκηνιακά, πρακτόρευαν και υπονόμευαν την αντίσταση  του λαού και σχεδίαζαν πως θα ανακαταλάβουν την εξουσία που απειλείτο από την τεράστια ορμή και τη λαϊκή συσπείρωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Χωρίς ηθικές αναστολές και χρονοτριβές οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο ο οποίος μπορεί στα χαρτιά να έληξε το 1949, στην πράξη όμως τράβηξε μέχρι το 1974. Μέχρι και οι Αμερικάνοι τοποτηρητές είχαν βγει από τα ρούχα τους με τη ξεδιάντροπη συμπεριφορά των αχόρταγων ελλήνων αστών. Ένας από αυτούς, ο Πωλ Πόρτερ, αναφέρει σε έκθεσή του το 1947:     « υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών… που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο­σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν έν πλούτω και χλιδή… Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν… ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών.» Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε.        

Πολλοί από τους ευπρεπείς κυρίους, που αποτελούν σήμερα την πολιτική ηγεσία της χώρας είναι ιδεολογικοί, πολιτικοί και βιολογικοί απόγονοι δωσιλόγων, ταγματασφαλιτών και μαυραγοριτών εκείνης της περιόδου. Απλά έχουν αλλάξει τρόπο άσκησης πολιτικής. Οι στόχοι όμως παραμένουν οι ίδιοι.  Μορφώνονται και εκπαιδεύονται στην Εσπερία  από τις οικονομικές σχολές του νεοφιλελευθερισμού. Χρειάζονται πλέον ανώτερες σπουδές, γιατί το ξεπούλημα, ο μεταπρατισμός, πρέπει να λειτουργήσει με επιστημονική μεθοδολογία. Το απαιτούν οι νόμοι των ‘’αγορών’’. Των εμπόρων του χρήματος και των ψυχών. Οι δυνάστες των λαών, ο ελληνικός και στο ρόλο του πειραματόζωου, έχουν αφήσει τα όπλα και έχουν πάρει παρά πόδας το χρήμα. Και αφού οπλίσουν με το χρέος, σκοτώνουν με το νόμισμα. Έτσι εξελίσσεται το ελληνικό δράμα. Οι οικονομικοί δολοφόνοι που διαχειρίζονται τις ‘’αγορές’’, στη περίπτωση της Ελλάδας δεν χρειάστηκε να το ψάξουν και πολύ. Έριξαν μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του ελληνικού κράτους και των πολιτικών δυνάμεων που κυριαρχούν σ’ αυτό, και αμέσως αντιλήφθηκαν την ακόρεστη δίψα τους για χρήμα και τους το έχωσαν. Και έτσι ενώ μέχρι το 2002 χρωστάγαμε τόσα, μέσα σε μιάμιση δεκαετία χρωστάμε άλλα τόσα και λίγο ακόμα.

Οι βρωμοδουλειές του ε.κ. έπρεπε να έχουν και κάποια επίφαση δημοκρατίας. Δημοκρατία βέβαια για αυτό δεν σημαίνει τίποτα άλλο από κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μεγάλες οι ανακαλύψεις του και σε αυτό το τομέα. Σχέδιο ‘’Περικλής’’, εκλογές βίας και νοθείας, ‘’επιτηρούμενες ζώνες’’, εκλογικά συστήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Και όταν τα κουκιά δεν έβγαιναν είχαμε τα πραξικοπήματα. Πολιτικά (μόνο τα τελευταία 7 χρόνια έχουμε ζήσει τέσσερα), βασιλικά, στρατιωτικά. Με αυτά και με αυτά, με τους μισούς Έλληνες εκπατρισμένους, εξορισμένους, φυλακισμένους, δολοφονημένους και τους άλλους μισούς υπό καθεστώς βίας και τρομοκρατίας ήταν παιχνίδι για τους πολιτικούς εκπρόσωπους των κλεπτοκρατών να βγάζουν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

Στην ένδοξη πορεία του το ε.κ. κατασκευάζει θεωρίες και ιδεολογήματα, καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για να αποπροσανατολίζει και να αποβλακώνει τη κοινωνία ώστε να διατηρεί και να νομιμοποιεί την εξουσία του, να αμβλύνει την εθνική συνείδηση και να συρρικνώνει τον ελληνισμό.

 Η θεωρία της Μεγάλης Ιδέας που βρήκε γόνιμο έδαφος στο δικαιολογημένο, από τα 400 χρόνια υποδούλωσης, μίσος του Ελληνικού λαού προς τους Οθωμανούς κατακτητές προσφέρθηκε στον Αγγλικό ιμπεριαλισμό για να κάνει τις δουλειές του με τα πετρέλαια και τις Ινδίες. Η αντίδραση του λαού δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τις σωβινιστικές διαθέσεις του ελληνικού κράτους  και πολύ περισσότερο μια από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές στα 2500 χρόνια ιστορίας του ελληνισμού. Δεν είναι μόνο ο τρομερός αριθμός του άνω των 700.000 νεκρών και τραυματιών και του 1.500.000 ξεριζωμένων προσφύγων, ευκατάστατων και μορφωμένων. Το γεγονός του ξεριζωμού των Ελλήνων, πέρα από την ανθρωπιστική του διάσταση, αποτελεί και ένα ιστορικών διαστάσεων πλήγμα του ελληνικού πολιτισμού, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία συμπτύχθηκε εντός των γεωγραφικών ορίων του σημερινού ελλαδικού χώρου. Με σημαία τη μεγάλη Ελλάδα, εξολοθρεύεται ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας .

Αφού η μεγάλη ιδέα κατέρρευσε με τη μεγάλη εθνική Μικρασιατική καταστροφή είχαμε την γέννηση μιας άλλης ιδέας. Αυτή της εθνικοφροσύνης. Ξεκίνησε για να ενώσει δύο αντικρουόμενες φατρίες του αστικού κράτους, βενιζελικών-αντιβενιζελικών, στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου. Πρόσφερε ιδεολογικά όπλα στις δικτατορίες του Μεταξά και των συνταγματαρχών, έδωσε θεωρητική υποστήριξη στον εμφύλιο, με βάση αυτό το ιδεολόγημα, εκπατρίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν εκατομμύρια Έλληνες πατριώτες που πρόσφεραν τα πάντα ανιδιοτελώς στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ’41-’44. Με μεγάλο αίσθημα εθνικοφροσύνης επίσης το ελληνικό μεταπρατικό κράτος-μαριονέτα έφερε σε πέρας πλείστα άλλα κατορθώματα. Έφαγε, μέσω των τότε εργολάβων, τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της χώρας μεταφέροντας το μισό πληθυσμό στην Αθήνα, όσους δεν χωράγανε τους έστειλε μετανάστες να βοηθήσουν την ανοικοδόμηση της Γερμανίας, βοηθούσε τους οικονομικούς ολιγάρχες, με το αζημίωτο βέβαια, να κάνουν τις αποταμιεύσεις τους στις τράπεζες του εξωτερικού και πολλά ακόμα που ξεφεύγουν του παρόντος. Η εθνικοφροσύνη βέβαια έπρεπε να συνοδεύεται με την ανάλογη πιστοποίηση που στην χορηγούσε ο χωροφύλακας της γειτονιάς εν είδει  ‘’πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων’’, εφόσον δεν είχες ξεχάσει να κρατάς διπλωμένη την εφημερίδα ανάποδα μη σε δει ο ρουφιάνος και αφού έλεγχε αν κάποιος από το σόϊ του κουμπάρου σου είχε συναναστροφές με φιλοκομουνιστή. Αποτελούσε δε το διαβατήριο για να μορφωθείς ή για να διοριστείς σκουπιδιάρης στο δήμο. Το κράτος των εθνικοφρόνων, με μεγάλη εθνική υπερηφάνεια, ολοκλήρωσε το έργο της παράδοσης της Κύπρου, που είχε ξεκινήσει στη δεκαετία του ‘50, με την αδιαφορία που έδειξε στη Τουρκική εισβολή και κατοχή ξεπληρώνοντας τα γραμμάτια στους Αμερικάνους υποστηρικτές του, συρρικνώνοντας και εδαφικά τον ελληνισμό. Στο όνομα της εθνικοφροσύνης, δολοφονείται το έθνος. Επί των ημερών μας συνεχίζεται το έργο της ολοκληρωτικής παράδοσης της Κύπρου, ενώ ο περίφημος φάκελος, πάντα άνοιγε αλλά ποτέ δεν άνοιξε, μέχρι που ξεχάστηκε.

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ένα τρίτο ιδεολόγημα τρέφει, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, το κράτος-μεσίτη. Αυτό του ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’. Το ευρωπαϊκό όραμα. Ευρώπη και ξερό ψωμί. Γιατί μετά, το χάος! Η είσοδος της ‘’ψωροκώσταινας’’ στα ευρωπαϊκά σαλόνια, της τότε ΕΟΚ, ήταν ο νέος εθνικός στόχος που γέμιζε περηφάνια τους επαρχιώτες Έλληνες. Αφήσαμε τη Πόλη και τρέξαμε να καταλάβουμε τις Βρυξέλες. Την Ευρώπη των λαών, ή την Ευρώπη των μονοπωλίων; Πλήρης σύγχυση από τότε. ‘’Ναι στην Ευρώπη των λαών όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων’’, επιμένουν ακόμα κάποιοι. Για να έχουν το άλλοθι. Τελικά επικράτησε η Ευρώπη των επιδοτήσεων. Η ανταλλαγή δηλαδή της όποιας παραγωγικής δραστηριότητας είχε απομείνει, με ζεστό χρήμα. Γιατί πλέον είχαμε τους ‘’μη προνομιούχους’’, που βγήκαν ξαφνικά από το σκοτάδι στο φώς και τυφλώθηκαν από τα προνόμια και από την πραμάτεια της εξουσίας που είπαμε στην αρχή πως χρησιμοποιείται. Και από τη τύφλα τους δεν έβλεπαν(;), τις ποσοστώσεις στη παραγωγή, τα εργοστάσια που έκλειναν, τις χωματερές που γέμιζαν, το ξερίζωμα των φυτειών και την καλλιέργεια της καλοπέρασης. Ένα μεγάλο πλήγμα, εξαιτίας των κομματικών προνομίων, δέχτηκαν οι συνεταιριστικές οργανώσεις και ακόμα απαξιώνονται. Στο όνομα της ευρωπαϊκής Ελλάδας, οδεύουμε προς τον αφανισμό της Ελλάδας.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.

Το έτος 2002, σηματοδοτεί την αρχή της κατάρρευσης του ε.κ., όπου βγάζει στο σφυρί την ίδια την κυριαρχία του. Ανταλλάσει το δικαίωμά του να εκδίδει νόμισμα με τον πακτωλό των ευρώ που θα εισέρρεαν στα ταμεία του. Πριν από αυτό, με το μεγάλο κόλπο του χρηματιστηρίου, φρόντισε να ξαφρίσει τις οικονομίες των Ελλήνων. Το γεγονός ότι τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας δεν έβγαιναν και τα δάνεια της χώρας μετατρέπονταν σε συνάλλαγμα ήταν αδιάφορο. Αρκεί να έπεφτε το χρήμα να έχουν να τρώνε οι σύγχρονοι προεστοί. Αδιαφορούσε επίσης, για το γεγονός ότι το ευρώ ήταν ένα νόμισμα δομημένο έτσι ώστε, να εξυπηρετεί τις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας (εξαγωγές, δάνεια κλπ). Σήμερα η ελληνική κοινωνία βιώνει με το πιο δραματικό τρόπο το τι σημαίνει να χάνεις τον έλεγχο του νομίσματός σου. Χάνεις τα πάντα. Ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Στα 15 χρόνια του ευρώ το χρέος έχει υπερδιπλασιαστεί, είναι αδύνατον να αποπληρωθεί αφού, εκτός των άλλων, είναι σε συνάλλαγμα και η χώρα είναι υπό κατοχή.

Η λαμπρή ευρωπαϊκή πορεία της χώρας σήμερα έγινε μονόδρομος. Ευρωμονόδρομος για το ε.κ. και το υποσύνολό του τα συστημικά κόμματα. Και ο μονόδρομος αυτός οδήγησε ήδη στη κερκόπορτα της άλωσής του από τις δυνάμεις τις παγκοσμιοποίησης και τελικά τη συντριβή του. Στα επίσημα έγγραφα των δανειστών δεν αναφέρεται πλέον ως ‘’ελληνικό κράτος’’, αλλά ως ‘’ελληνικές αρχές’’. Τι πιο φυσικό! Πως μπορείς πλέον να μιλάς για κράτος όταν: δεν έχεις νόμισμα, δεν έχεις κεντρική τράπεζα, δεν έχεις  αμυντική βιομηχανία, δεν έχεις σύνορα, δεν διαχειρίζεσαι τα χρήματα που εισπράττεις από τους πολίτες σου, δεν αποφασίζεις τι και πόσο θα παράγεις, δεν λειτουργεί η δημοκρατία, δεν σου ανήκουν οι υποδομές.

Το μεταπρατικό και υποτελές ε.κ. κατέρρευσε μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του. Από τη μία ήταν υποχρεωμένο να δεθεί στο άρμα της παγκοσμιοποίησης. Από εκεί, στη σημερινή διεθνή συγκυρία, θα αντλούσε δύναμη για την εξουσία και χρήμα για τη τσέπη του. Από την άλλη οι κανόνες της παγκοσμιοποίησης επιβάλλουν την κατάργηση των κρατών-εθνών. Πόσο μάλλον τα μεταπρατικά κράτη, αφού είναι άμεσα εξαρτώμενα από το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο. Για τους δανειστές και το Δ’ γερμανικό Ραϊχ δεν υπάρχει ε.κ. παρά μόνον ‘’ελληνικές αρχές’’, οι οποίες εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές τους. Τους χρειάζονται μόνο γιατί γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα και την ψυχοσύνθεση του κόσμου για να τον κηδεμονεύουν.

 Στη θέση του κράτους έχει στηθεί ένα ‘’κράτος εν κράτει’’ και ένα σύγχρονο παρακράτος. Αυτό των ΜΜ’’Ε’’. Τα ΜΜ’’Ε’’ είναι, κράτος εν κράτει γιατί βρίσκονται σε απευθείας ιδεολογική, πολιτική, οικονομική και οργανωτική σχέση με τους οικονομικούς δολοφόνους (αγορές) και διαχειρίζονται ή/και επιβάλλουν στη κοινωνία τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές  φατρίες. Είναι επίσης, ένα σύγχρονο παρακράτος το οποίο μπορεί να μη προκαλεί, όπως παλιά, την φυσική εξόντωση των πατριωτών Ελλήνων πυροβολώντας στο ψαχνό, έχει μπει όμως μέσα στα σπίτια και ‘’ πυροβολεί’’ στα μυαλά,  αποπροσανατολίζοντας, αποβλακώνοντας και εκμαυλίζοντας τον ελληνικό πληθυσμό.

Το πιο δραματικό όμως είναι ότι η ‘’ευρωπαϊκή πορεία’’ της χώρας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε μια νέα εθνική τραγωδία που αν, ως λαός, δεν την ανακόψουμε μπορεί να πάρει τις διαστάσεις γενοκτονίας.

Στρατηγικός στόχος των ιμπεριαλιστικών κέντρων είναι: Πρώτον η διάσπαση της εθνικής συνοχής. Οι ανάγκες της παγκοσμιοποίησης επιβάλλουν την παράδοση όχι μόνο της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και τη παράδοση της εθνικής ταυτότητας. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να πολτοποιηθεί. Η γλώσσα να αλλοιωθεί –απλουστευθεί, η θρησκεία να απαξιωθεί, η ιστορία να αναθεωρηθεί, οι μύθοι να λοιδορηθούν, οι ηθικοί κανόνες να θεωρούνται αναχρονιστικοί. Έχουμε δηλαδή μια συστηματική αποδόμηση όλων εκείνων των παραγόντων που συνθέτουν την εθνική συνοχή μας και συνέχεια. Στόχος τους είναι, ο  γεωγραφικός χώρος που οριοθετεί τη χώρα μας να κατοικείται από μία μάζα ανθρώπων χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά.

 Δεύτερο η μετατροπή της χώρας σε παραμεθόριο ζώνη όπου θα συμβιώνουν, υπό τον διαρκή φόβο της μιας για την άλλη, διαφορετικές εθνότητες, θρησκείες, δικαιϊκά συστήματα, πολιτισμοί ώστε δια του πανάρχαιου δόγματος ‘’διαίρει και βασίλευε’’ να επιβάλλουν τη κυριαρχία τους. Εκεί αποσκοπεί ο εποικισμός της χώρας μέσω του προσφυγικού/μεταναστευτικού. Οι στόχοι αυτοί υποβοηθούνται από την αδιαφορία του πρώην ε.κ. σε θέματα όπως η υπογεννητικότητα, η φορολόγηση της  τεκνοποίησης, η φυγή των νέων, ο αποκλεισμός, στην πράξη, των ελλήνων της διασποράς, αφού δεν πιάνονται πελάτες, στις πολιτικές – εκλογικές διαδικασίες. 

 

 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το μεταπρατικό και υποτελές ελληνικό κράτος έκλεισε το κύκλο του και κατέρρευσε από τις ίδιες τις αντιφάσεις του.

Ο ελληνικός λαός καλείται, να δώσει το τρίτο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην ιστορία του.

 Καλείται να ολοκληρώσει τους δύο προηγούμενους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και να οικοδομήσει ένα νέο, Εθνικό Κράτος, αντάξιο του παγκόσμιου πολιτισμού του και των σύγχρονων αναγκών της ελληνικής κοινωνίας.

Ο στόχος αυτός θα εκπληρωθεί μόνο με τη συγκρότηση μετωπικού, πατριωτικού, δημοκρατικού υποκειμένου.