ΟΙ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΕΣ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ» ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

 

Α.Κ. Γραίγος 

Απογοητευτική είναι η κατάσταση που επικρατεί στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο» και φαίνεται μακρύς  ο δρόμος (όχι κατ’ ανάγκη και ο χρόνος)που πρέπει να διανύσει για να ορθώσει μια σθεναρή  απάντηση στη στρατηγική του ευρωμονόδρομου και της ΤΙΝΑ.  

Αποσπασματικές και ασύνδετες προσεγγίσεις των καίριων προβλημάτων, εννοιολογικές  διαστρεβλώσεις, αντιφάσεις, εμμονές, ιδεοληψίες, , πολιτικός ναρκισσισμός, προσωποποίηση πολιτικών διαφορών, συνωμοσιολογικές πρακτικές, είναι μερικά από τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος του ατομικού και συλλογικού δυναμικού του. Ελάχιστοι είναι αυτοί που επιχειρούν μία ολιστική προσέγγιση των καίριων ζητημάτων και προσπαθούν να δώσουν τις επαναστατικές, εναλλακτικές κατευθύνσεις, αναγκαίες για την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.

Δεν αρκούν οι αναφορές στο έθνος οι σχετικές μόνο με την ιστορία, τη μυθοπλασία, τη  γλώσσα, τα ήθη,  τη θρησκεία κλπ. Ανήκουμε σε ένα αδηφάγο υλικό σύστημα, στο πυρήνα των παγκόσμιων πολιτικών και στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και εξαρτάται από εμάς και μόνο από εμάς, αν θα γίνουμε φτερό στους γεωπολιτικούς ανέμους της Α. Μεσογείου ή αν οι πολύπλοκες συγκρούσεις στην περιοχή θα αποτελέσουν ευκαιρίες εθνικής ανασυγκρότησης. Και αυτό εξαρτάται από το αν το ελληνικό έθνος αποκτήσει υλική υπόσταση.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Η απουσία εθνικού παραγωγικού σχεδιασμού και υψηλής  γεωστρατηγικής, ως τραγικό αποτέλεσμα του δόγματος «ανήκουμε στη Δύση», στο οποίο το οπισθοδρομικό  κομματο – κρατικό σύστημα επιμένει ακόμα και σήμερα που η Δύση αποδυναμώνεται,  χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος από συστάσεώς του και αποτελεί βασική αιτία της συρρίκνωσης και της προϊούσας παρακμής του έθνους. Το κράτος είχε ως κύριο μέλημα να είναι ο εργοδότης των οικονομικών ελίτ και της εκλογικής πελατείας των εκάστοτε δύο μεγάλων κομμάτων και των παραφυάδων τους, τα οποία, αφού το κατείχαν, έπαιζαν το ρόλο διαμεσολαβητή. Ποτέ δεν έκφρασε τα συμφέροντα κάποιας συγκεκριμένης τάξης (πχ της αστικής με την κεντροευρωπαϊκή έννοια) αλλά διαμόρφωσε μια «νόθα αστική τάξη», αδύναμη «τάξη» πλουσίων, ανίκανη να προστατέψει ακόμα και τα δικά  της συμφέροντα (με εξαίρεση τους εφοπλιστές) και προερχόμενη από ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων ανάλογα με τις σχέσεις δούναι και λαβείν που αυτοί είχαν με τα κόμματα εξουσίας. Στην εποχή του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, το κράτος διατηρούσε θεσμοθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα και συμφέροντα, που του παρείχαν τις τυπικές δυνατότητες να ασκεί μια σχετικά αυτόνομη πολιτική.

Με  τον καπιταλισμό στο στάδιο της παγκοσμιοποίησης, το ετερόφωτο ελληνικό κομματικό – κρατικό σύστημα, μαθημένο στις εισαγωγές όχι μόνο υλικών αγαθών, αλλά και ιδεών, θεωριών, πολιτικών κλπ, εντάχθηκε αβίαστα στο στρατόπεδό της. Το κράτος ανταλλάσσει τα κυριαρχικά δικαιώματά του με το πακτωλό των δανεικών ευρώ, για να εξυπηρετήσει (και όχι να αποπληρώσει) ένα χρέος που είχε λάβει, όχι για κοινωνικούς σκοπούς αλλά για να ταίσει τα παιδιά του (εργολάβους, τραπεζίτες, ΜΜΕ, προμηθευτές, αετονύχηδες κλπ) σε μια σχέση προστασίας / υποταγής με εναλλασσόμενους ρόλους.

Η ελληνική αριστερά φρόντισε να χάσει την όποια αίγλη της προσέδιδαν στο σύνολο του πληθυσμού  προγενέστεροι αγώνες, αφού ένα μεγάλο μέρος της απέδειξε ότι στόχος της ήταν να πάρει το δικό της μερίδιο από την κρατική πίτα, ένα άλλο μέρος της φαντασιώνεται αυτάρεσκα την ανύπαρκτη καθαρή επανάσταση για να αιτιολογεί, βολεμένη, την ύπαρξή της, ενώ ένα τρίτο εξυπηρετεί θαυμάσια την παγκοσμιοποίηση είτε με την «διεθνιστική», «αντιφασιστική», «αντιρατσιστική»  κλπ «αντί»… θολούρα της, είτε χρηματιζόμενη ευθέως από οικονομικά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, ΜΚΟ κλπ. Και όλη η αριστερά μαζί, δέσμια μιας πολιτικής άκρατου οικονομισμού, καλλιεργεί την κουλτούρα του παρασιτικού καταναλωτισμού αδιαφορώντας, μαζί με όλο το κομματο – κρατικό σύστημα, για το ισοζύγιο παραγωγής/κατανάλωσης, ακόμα και αν για τις καταναλωτικές ανάγκες χρειάζεται να εκποιηθεί  εθνικός πλούτος. Και για να προλάβουμε κάποιους που θα πουν δεν είναι αυτή «αριστερά» η απάντηση είναι ότι: στη πολιτική δεν έχει αξία τι θεωρητικά λογίζεται ως «αριστερά» αλλά τι καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση. Αυτή είναι η υπαρκτή αριστερά.

Το πολιτικό τοπίο συμπληρώνουν πατριδοκάπηλοι διαφόρων μορφών και αμφιέσεων, ατομικά ή συλλογικά. Από φασιστικά μορφώματα μέχρι πολιτικοί κλόουν. Βρίσκουν χώρο και καρπώνονται εκλογικά  οφέλη από το πολιτικό κενό που αφήνει το ασυγκρότητο πατριωτικό κίνημα.  Η επικινδυνότητά τους έγκειται, στο ότι χρησιμοποιούνται τεχνηέντως από τα εκάστοτε δύο μεγάλα κόμματα προς δικό τους όφελος και όχι γιατί ασκούν, ιστορικά, ιδιαίτερη επιρροή στο λαό.  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ»

Η κοινωνία, αποδέκτης της φιλολογίας, της ηθικής και των πολιτικών του συνόλου των κομμάτων, των παραστάσεων, των κανόνων του όλου μοντέλου εξουσίας  και της υποστηρίζουσας αυτό προπαγάνδας,  διαμόρφωσε την δικιά της «φιλοσοφία» και αναπόδεικτη πεποίθηση, του «δεν παράγουμε τίποτα», της «ψωροκώσταινας», ότι « η  μόνη βιομηχανία είναι ο τουρισμός» και την ψυχολογία της εθνικής μειονεξίας, της ανυποληψίας, των ενοχικών συμπλεγμάτων που κορυφώθηκε με τον «τεμπέλη» και  «διεφθαρμένο» Έλληνα.

Από αυτό το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο επιχειρείται να αναδυθεί ο «πατριωτικός χώρος». Μέρος της κοινωνίας και αυτός, χαρακτηρίζεται από ενδογενείς ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές ανεπάρκειες και αντιφάσεις. Οι οποίες έγιναν δραματικά ορατές σε όλες τις αυθόρμητες αντιστασιακές εκδηλώσεις του απρόβλεπτου λαϊκού παράγοντα. Από το κίνημα των πλατειών του 2011, μέχρι τη παθητική στάση στο πραξικόπημα του δημοψηφίσματος του ’15 και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Και θα συνεχίσουν να γίνονται… Εκτός εάν…

Είναι αναπόδραστη η αναγκαιότητα, εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα δώσει υλική υπόσταση στην πατρίδα και στο έθνος. Αυτό προσπάθησε να καταδείξει, πριν από 70 χρόνια ο Δημ. Μπάτσης με τη μελέτη του: «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» και η οποία θάφτηκε μαζί με τον εκτελεσθέντα συγγραφέα της. Κατέρριπτε τον μύθο της «φτωχής Ελλάδας»,  της «μη βιωσιμότητας της χώρας», της θεωρίας του (ελλιπούς) ελληνικού «ζωτικού χώρου» κλπ που υποστήριζαν οι πολιτικοί και πνευματικοί «ηγέτες» και συστημικοί «επιστήμονες» της εποχής, για να αιτιολογήσουν την αναγκαιότητα της εισαγωγής, με ληστρικούς όρους, του ξένου κεφαλαίου. Απεδείκνυε, ότι μπορεί να δημιουργηθεί πλούτος από την εσωτερική πρωτογενή συσσώρευση, με την αξιοποίηση των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αντίστοιχα σήμερα, πολλοί επιστήμονες με μελέτες τους δείχνουν τον άλλο, εκτός ευρωζώνης, χρεοδουλείας και παγκοσμιοποίησης,  δρόμο,  που θεμελιώνει τις προϋποθέσεις κοινωνικής ευημερίας. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η μελέτη (βιβλίο: «Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού»)του Ν. Ιγγλέση, τόσο γιατί αποτελεί ένα λεπτομερές, τεκμηριωμένο και κατανοητό για το λαό σχέδιο μετάβασης στη Νέα Δραχμή και απαλλαγής από τα δεσμά του χρέους, που αποτελούν βασικές παραμέτρους για την αξιοποίηση των εσωτερικών δυνατοτήτων της χώρας, όσο και γιατί ερμηνεύει πως το ευρώ και το χρέος εντάσσονται , στο παγκοσμιοποιητικό «όλον» του οποίου αναλύει και τις άλλες διαστάσεις τις σχετιζόμενες με τα γεωπολιτικά, τη παραγωγή, το μεταναστευτικό, το δημογραφικό, τα εθνικά θέματα, τη δημοκρατία κλπ και πως αυτές συγκλίνουν και αλληλεπιδρούν ολοκληρώνοντας την παγκοσμιοποιητική  καταστροφή της χώρας.

Για την ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος, απαιτείται πάνω απ’ όλα η απόκτηση ενιαίας αντίληψης στην κατανόηση και ερμηνεία των γεγονότων, της σημερινής πραγματικότητας της παγκοσμιοποίησης και του υπό διαμόρφωση νέου πολυπολικού παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη. Η κατανόηση των γεγονότων προϋποθέτει σαφείς και κοινές αντιλήψεις για το τι σημαίνουν έννοιες όπως Παγκοσμιοποίηση, Ιμπεριαλισμός, Έθνος, Κράτος, Διεθνές Δίκαιο, Συναλλαγματικό Δημόσιο Χρέος, Εθνικό Νόμισμα, Παραγωγική Ανασυγκρότηση και πλήθος άλλων.

Πάνω απ’ όλα απαιτείται η χάραξη στρατηγικής. Επιθετικής και όχι αμυντικής στρατηγικής απέναντι στο πόλεμο εκμηδενίσεως του έθνους, που αποτελεί  τη στρατηγική της παγκοσμιοποίησης. Γιατί ποτέ και κανένα κράτος δεν κέρδισε πόλεμο μόνο αμυνόμενο. Η γερμανική Ευρώπη που εφαρμόζει την παγκοσμιοποίηση στη χώρα μας, έχει δέσει την πατρίδα με το Γόρδιο Δεσμό του ευρώ και του χρέους. Έτσι έχει αφαιρέσει από τη χώρα τις πρωταρχικές προϋποθέσεις υλικής ισχυροποίησής της, αναγκαίας προϋπόθεσης εθνικής ανεξαρτησίας.  Ταυτόχρονα αποδυναμώνει διαπραγματευτικά τη χώρα μας απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ακόμα και σε κρατίδια τύπου FYROM, ενώ την καθιστά εύκολη βορά στο νέο- Οθωμανικό επεκτατισμό. Η νομισματική κυριαρχία με την έκδοση και τον απόλυτο έλεγχο εθνικού νομίσματος και η διαγραφή του δημόσιου χρέους αποτελούν τις πρώτες προτεραιότητες μιας εθνικής στρατηγικής.

ΤΡΕΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Πέραν των λοιπών ανεπαρκειών του «πατριωτικού χώρου», υπάρχουν τρείς κραυγαλέες περιπτώσεις απόψεων που ποδηγετούν την συγκρότησή του, εκφραζόμενες από επώνυμα άτομα ή συλλογικότητες με, κατά τα άλλα, «πατριωτική» φρασεολογία:

Η πρώτη περίπτωση είναι αυτοί που, είτε αντιτάσσονται ευθέως είτε αποσιωπούν ότι το Εθνικό Νόμισμα αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ παράμετρο της εθνικής στρατηγικής. Αυτοπροσδιοριζόμενοι « πατριώτες»  φτάνουν στην παράνοια να μιλάνε για ανασυγκρότηση του κράτους και της παραγωγής όταν έχει παραδοθεί ο πυρήνας της κυριαρχίας του κράτους, δηλαδή το νόμισμα και όταν Βερολίνο και Φρανκφούρτη καθορίζουν την ποσότητα και την κατεύθυνση του χρήματος. Η σύγχυση που προκαλείται στο λαό ποδηγετεί την ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος. Να πούμε εδώ ότι δεν αρκεί να μιλάμε γενικά και αόριστα για εθνικό νόμισμα. Γιατί καμία στρατηγική δεν μπορεί να έχει νικηφόρα έκβαση χωρίς παλλαϊκή αποδοχή και στράτευση. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να απαντηθούν πειστικά όλα τα ερωτήματα του λαού τα οποία εκμεταλλεύεται η προπαγάνδα για να τον τρομοκρατήσει. Τα ερωτήματα αυτά αφορούν την ισοτιμία, τις εισαγωγές, την επάρκεια αγαθών, τα εισοδήματα, τις καταθέσεις, τον πληθωρισμό κλπ. Ο λαός, ο οποίος ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι το ευρώ είναι η βασική αιτία της ελληνικής      «κρίσης»,  πρέπει να οπλιστεί με επιχειρήματα και να διαταχθεί σε θέση μάχης, μένοντας ανεπηρέαστος από την προπαγάνδα που τον καθυποτάσσει στοχεύοντας στο νου και στη ψυχή του.

Ο στόχος του εθνικού νομίσματος μπορεί μεν να αποτελεί ενδιάμεσο στρατηγικό στόχο της εξόδου από την ΕΕ, είναι όμως ο πλέον επαναστατικός στόχος της περιόδου. Όχι μόνο γιατί ανοίγει το δρόμο της εθνικής κυριαρχίας – ανεξαρτησίας, αλλά και γιατί θα αποτελέσει τον πλέον ισχυρό τριγμό στα θεμέλια της υπό γερμανική κυριαρχία ΕΕ ως προκεχωρημένου φυλακίου της παγκοσμιοποίησης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Μετά από ένα Grexit, θα μιλάμε για μια άλλη ΕΕ, για εντελώς άλλη ευρωζώνη (αν αντέξει), για άλλους πολιτικούς συσχετισμούς και συμμαχίες και φυσικά για άλλη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας μας. Και εν τέλει θα είναι μία νικηφόρα, μεγάλης τακτικής σημασίας, μάχη, των δυνάμεων της εργασίας κατά του καπιταλισμού.

Δεύτερη περίπτωση είναι, αυτοί που μιλάνε για διαγραφή του χρέους χωρίς επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αυτοί αποτελούν εύκολη λεία της προπαγάνδας, η οποία θα τινάξει στον αέρα την όλη επιχειρηματολογία τους (και θα είναι η μόνη περίπτωση που η προπαγάνδα θα λέει αλήθεια), μόνο και μόνο με τη δύναμη του παραδείγματος ανασύροντας μνήμες των capital controls του Ιουνίου του ’15. Δεν παύουν όμως και αυτοί να ποδηγετούν την ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος με την σύγχυση που σπέρνουν.

Ένας ακόμα ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής στρατηγικής, έχει να κάνει με τον νέο- Οθωμανικό επεκτατισμό. Κάποιοι, που αποτελούν την τρίτη περίπτωση, δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η Τουρκία δεν είναι θύμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και δεν ενεργεί υποκινούμενη από αυτές. Δέσμιοι της ξεπερασμένης θεωρίας του διπολισμού, παραβλέπουν(;) τον υβριδικό πόλεμο κατά της χώρας μας και τις συμμαχίες της με Σκόπια και Αλβανία ως μέρος του σχεδίου του Τουρκικού αναθεωρητισμού. Η Τουρκία έχει δική της εθνική στρατηγική και στόχος της είναι να γίνει ηγεμονική περιφερειακή δύναμη στο νέο πολυπολικό σύστημα. Η συγκρότηση του πατριωτικού κινήματος είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνεχή επαγρύπνιση του λαού για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και τέτοιες απόψεις, που υπηρετούν το «δόγμα φιλίας» με τον προαιώνιο εχθρό της χώρας μας, δεν έχουν θέση στον πατριωτικό χώρο. Το επόμενο βήμα, μετά της γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, τη κατοχή και τις νέες διεκδικήσεις στη Κύπρο, το casus belli, τις πτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά, την «Τουρκική» μειονότητα της Θράκης, την μεταναστευτική εισβολή κλπ, θα είναι ο εδαφικός ακρωτηριασμός.  

Εκφραστές αυτών των απόψεων είναι κάποιοι  που λόγω, είτε καταβολών, είτε υποκειμενικών επιθυμιών, είτε γνωστικού αντικειμένου ένα επιμέρους, πλην πραγματικό γεγονός που θίγει κυριαρχικά δικαιώματα, το κάνουν σημαία του «πατριωτικού» αγώνα, παραβλέποντας τις καίριες πολιτικές των επικυρίαρχων που οδηγούν εκεί. Είναι οι διάφοροι «γεωπολιτικολόγοι», «κρατικολόγοι», «δημοκρατιολόγοι», «συνταγματολόγοι», «μακεδονολόγοι» και κάποιοι που με παλιές θεωρίες προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα σύγχρονα γεγονότα. Αυτοί, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Ο «πατριωτικός χώρος» πρέπει να ξεκαθαρίσει με αυτές τις απόψεις σφυρηλατώντας την ιδεολογικοπολιτική του ενότητα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η δραματική καθυστέρηση της συγκρότησης  των πατριωτικών δυνάμεων, είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας κατάκτησης ενιαίας αντίληψης τόσο ως προς την ερμηνεία των παγκόσμιων και τοπικών γεγονότων όσο και ως προς τα μέσα, τους τρόπους και τους στόχους που οφείλει να αντιπαραβάλει η ελληνική κοινωνία ως εθνική οντότητα απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Αν και σήμερα, στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου του ελληνισμού, δεν δημιουργηθούν οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις, για να τεθεί σε εφαρμογή η τακτική και η στρατηγική για την υλική, παραγωγική και γεωπολιτική υπόσταση αυτού του έθνους είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγηθούμε σε εθνική αυτοκτονία.