ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ

 

Το μέγα πλήθος που συνέρευσε αυθόρμητα από όλη την Ελλάδα, για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, απέδειξε ότι ο λαός δεν έχει παραιτηθεί και ότι το πατριωτικό αίσθημα, είναι αυτό που συσπειρώνει όλα τα κοινωνικά στρώματα  ανεξάρτητα πολιτικών καταβολών, ηλικίας και φύλου.

Παρόλη την εκστρατεία της γκεμπελικής προπαγάνδας και τα κυβερνητικά «επιχειρήματα» ότι η «συμφωνία» εξασφαλίζει τη σταθερότητα, ο λαός όχι μόνο δεν έχει πεισθεί, αλλά με το αλάνθαστο αισθητήριό του νοιώθει πιο κοντά τον διαμελισμό της χώρας. Και είναι το γεγονός αυτό που τον κινητοποίησε τόσο μαζικά, για  δεύτερη φορά, σε τόσο σύντομο διάστημα.

Από το συλλαλητήριο της 20^ης του Γενάρη του 2019, ο λαός βγήκε σοφότερος. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με όλη τη φασιστική αγριότητα της «ηθικής» αριστεράς, που και γι’ αυτό της το «πλεονέκτημά» εναπόθεσε σε αυτήν πριν από τέσσερα  χρόνια τις ελπίδες του. Γιατί είναι άλλο να ακούς ή να διαβάζεις για φασιστικές πρακτικές και άλλο να νοιώθεις ο ίδιος, τα παιδιά σου, οι γέροντες γονείς σου τα χημικά να σε πνίγουν και να σου καίνε το κορμί. Και όταν μάλιστα αυτό σου συμβαίνει για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες ζωής, χωρίς αιτία, χωρίς να προκαλέσεις και την ίδια ώρα που με τη μέγιστη αθωότητα νοιώθεις ότι υπηρετείς τη πατρίδα σου. Η βιωματική αυτή γνώση θα γίνει οδηγός για τις επόμενες επιλογές που θα κάνεις και θα μεταλαμπαδευτεί με την μεγαλύτερη αυθεντικότητα στον περίγυρο σου. Συνάμα, το μέγα πλήθος που συμμετείχε στο συλλαλητήριο της Κυριακής, διαπίστωσε από πρώτο χέρι, την αποφασιστικότητα αυτών που προσωρινά κατέχουν την εξουσία να υπηρετήσουν τους ξένους αφέντες τους, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές. Και φυσικά δεν το κάνουν χωρίς πολλά και ποικίλα ανταλλάγματα.

Το πλήθος του συλλαλητηρίου έμαθε και κάτι ακόμα. Διαπίστωσε «ιδίοις όμμασι» το θέατρο του συνόλου  πολιτικού συστήματος και τη υποκριτική του προσπάθεια να αποκομίσει τα δικά του οφέλη από την «πατριωτική αγορά». Τη φραστική και μόνο αντίθεσή του με τη «συμφωνία», μόνο και μόνο επειδή η συντριπτικότατη πλειοψηφία του ελληνικού λαού λέει αποφασιστικά «όχι» και το δείχνει με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο. Διαπίστωσε ότι ένα μέρος αυτού του πολιτικού συστήματος, το λεγόμενο «προοδευτικό» τον βρίζει «φασίστα», τον ειρωνεύεται «Μακεδονομάχο», τον λοιδορεί και τον κατηγορεί για «δειλία» αφού  δεν έκατσε να του καούν τα σωθικά. «Γνωρίστηκε» με πληρωμένους προβοκάτορες που άλλοι λένε ότι είναι ακροδεξιοί άλλοι ότι είναι ακροαριστεροί, με την αλήθεια κάπου στη μέση αφού και οι δύο αποδεδειγμένα έχουν παίξει προβοκατόρικο ρόλο στο παρελθόν, αδιάφορο όμως, αφού εκείνο που μετράει είναι ότι αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα των επικυρίαρχων. Επιβεβαίωσε, ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις ούτε τη θέληση, ούτε την ικανότητα έχουν να αντισταθούν. Τελικά ο κόσμος έφυγε νοιώθοντας μετέωρος και ακέφαλος συλλογιζόμενος με ποιον τρόπο η φωνή και η θέλησή του θα πάει πιο πέρα από τη πλατεία Συντάγματος και αν τέτοιου είδους δράσεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές.

Ενώ οι μετέχοντες του κυριακάτικου συλλαλητηρίου πήραν αυτά τα χρήσιμα μαθήματα από τον εχθρό και τους συμμάχους του, δεν πήραν κανένα μάθημα από την «εξέδρα». Και η όποια αμυδρή ελπίδα νίκης υπήρχε πριν το συλλαλητήριο, κατέρρευσε με τη λήξη του. Εκείνο που δυνάμωσε είναι ο θυμός και η οργή. Καταδείχτηκαν για άλλη μια φορά οι ανεπάρκειες του πατριωτικού χώρου. Κυριάρχησε το συναίσθημα και η ανάθεση. Ο λαός δεν εμψυχώθηκε, δεν πήρε οδηγίες για την επόμενη μέρα, δεν έμαθε γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δεν άκουσε τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, δεν προσδιορίσθηκε ο εχθρός, η στρατηγική και η τακτική του. Ούτε καν μέτρα για στοιχειώδη περιφρούρηση δεν λήφθηκαν, με αποτέλεσμα μέσα σε μία ώρα, 50 προβοκάτορες και ελάχιστες αστυνομικές δυνάμεις να τρέψουν σε φυγή εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου.

Ακόμα και αν δεν ψηφιστεί η «συμφωνία», δεν θα είναι το αποτέλεσμα νίκης των συλλαλητηρίων, αλλά θα οφείλεται στη γενικότερη λαϊκή κατακραυγή και στην επίδραση που αυτή μπορεί να ασκήσει ώστε να χαλάσουν κάποιες συναλλαγές λόγω εκλογικού κόστους των συναλλασσομένων.

Ελπίζουμε από την ήττα των συλλαλητηρίων να πήραν το μάθημά τους οι πιο συνειδητές δυνάμεις του πατριωτικού χώρου. Να ξεπεραστούν ανεπάρκειες που σχετίζονται με: αποσπασματικές και ασύνδετες προσεγγίσεις των καίριων προβλημάτων, εννοιολογικές  διαστρεβλώσεις, αντιφάσεις, εμμονές, ιδεοληψίες, , πολιτικούς ναρκισσισμούς, προσωποποιήσεις πολιτικών διαφορών, συνωμοσιολογικές πρακτικές κλπ.

Τα συλλαλητήρια καθιστούν επιτακτικότερη την ανάγκη δημιουργίας των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών προϋποθέσεων, ώστε να τεθεί σε εφαρμογή η τακτική και η στρατηγική για την υλική, παραγωγική και γεωπολιτική υπόσταση του έθνους μας. Διαφορετικό είναι βέβαιο, ότι δεν θα οδηγηθούμε μόνο στο διαμελισμό της χώρας αλλά και σε εθνική αυτοκτονία.

Οι πολίτες και οι νεολαίοι που αυτοοργανώθηκαν και συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις για την Μακεδονία, είναι η μαγιά και το κοινωνικό υπόβαθρο για τη συγκρότηση του πατριωτικού χώρου.