Το ότι η χώρα θα γίνει (γίνεται) ενεργειακός κόμβος και παραγωγός, είναι μια αναπόδραστη ιστορική εξέλιξη.
Το γεγονός αυτό επιτείνει τη διεκδίκησή της από παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις.
Το αν θα εξακολουθήσει να πορεύεται με την τρισχιλιετή εθνική της ταυτότητα εξαρτάται από τις αποφάσεις της.
Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε ως έθνος ή όχι.
Στη βάση αυτού του διλήμματος και στη βάση της αντικειμενικής εξέλιξης των γεγονότων (δηλαδή που δεν εξαρτώνται μόνο από μένα) διαμορφώνω τις συμμαχίες μου με τα άλλα κράτη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και για συγκεκριμένους τακτικούς στόχους, προσπαθώντας να αποκομίσω τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη από την πορεία των γεγονότων.
Με αυτή την έννοια είναι δευτερεύον, αν όχι κουτό, να επιλέγω τα κράτη που θα συμμαχήσω με κριτήριο το καθεστώς που κυβερνούν τους λαούς τους. Ποιος είμαι εγώ άλλωστε που θα κάνω υποδείξεις σε άλλους λαούς;
Ομοίως, μου είναι αδιάφορη η συμπεριφορά τους προς τρίτα κράτη, αφού πάλι ο λαός τους στη καλλίτερη περίπτωση είναι αδιάφορος και στη χειρότερη συμμετέχει σε καταπιεστικές ενέργειες. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι σχέσεις τους προς τα τρίτα κράτη να μην επηρεάζουν τη δική μου ασφάλεια.
Η χώρα είτε το θέλουμε είτε όχι, θα γίνει ενεργειακός κόμβος και ενεργειακός παραγωγός. Είτε ως χώρα, είτε ως χώρος.
Ο East Med ή κάποιος “East Med” τέλος πάντων θα φτιαχτεί. Και αν όχι, θα γεμίσει το Αιγαίο γκαζάδικα. Μόνο που δεν θα ξέρουμε πότε μπήκαν και πότε βγήκαν από τη χώρα. Δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα. Διευκρίνιση: Όχι «δεν υπάρχουν», αλλά δεν έχουμε.
Ο East Med, ήταν μια ευκαιρία ανακήρυξης των θαλάσσιων συνόρων μας, δηλαδή της Ελληνικής ΑΟΖ. Γεωπολιτικός ή διπλωμάτης δεν είμαι, αλλά και τούτοι οι επαγγελματίες που έχουν επιλέξει οι κυβερνήσεις μας να τις συμβουλεύουν μπάχαλο τα έχουνε κάνει. Και μου δώσανε και μένα το δικαίωμα να λέω τις ιστορίες μου.
Ο αγωγός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν διαπραγματευτικό όπλο για την ανακήρυξη / θέσπιση της ΑΟΖ. Και αν όχι με τους Τούρκους, με τους υπόλοιπους. Αλβανούς, Ιταλούς, Λίβυους, Αιγύπτιους, Κύπριους. Ούτε με τη Κύπρο; Ούτε με το αλβανικό προτεκτοράτο των αμερικάνων; Οι οποίοι αμερικάνοι τόσο ήθελαν τον αγωγό που τον έκαναν νόμο του κράτους τους;
Γιατί τόση πρεμούρα να συμφωνήσουμε χωρίς να εκμεταλλευτούμε ούτε στο ελάχιστο το γεγονός; Και μάλιστα όταν ένα τμήμα της διαδρομής του είναι έμπρακτα αμφισβητούμενο, ως Ελληνικό, από τους Τούρκους;
Μήπως τρέξατε να συμφωνήσετε κύριοι της κυβέρνησης, για να περάσετε στα μαλακά την συνεκμετάλλευση;
Και αν δεν έχουμε τη βούληση ούτε τα σύνορα να χαράξουμε, και μάλιστα με το δίκαιο το διεθνές με το μέρος μας, θα έχουμε τη βούληση να αποτρέψουμε στρατιωτικά τους Τούρκους; Μήπως, μέσω αγωγών, καλλιεργούμε μια ψευδαίσθηση και έναν επικίνδυνο εφησυχασμό στο λαό ότι ξένες δυνάμεις θα υπερασπιστούν τη πατρίδα;
Εκείνο που πρωταρχικά με ενδιαφέρει είναι η οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων της χώρας μου. Γιατί Ελλάδα δεν είναι μόνο η στεριά. Είναι και η θάλασσα. Να μη πω, πως πιο πολύ είναι η θάλασσα. Υλικά και πολιτισμικά.
Οριοθέτηση και υπεράσπιση της χώρας, στη παρούσα συγκυρία είναι έννοιες ταυτόσημες. Γιατί ο λόγος που δεν τα οριοθετώ, είναι γιατί φοβάμαι τον Τούρκο και αν το κάνω σημαίνει ότι έχω τη θέληση να του κόψω τον τσαμπουκά και όχι να κάνω γύφτικα παζάρια μαζί του.
Αν δεν το κάνω αυτό, κανένας δεν με παίρνει στα σοβαρά, μικρός και μεγάλος. Ούτε γερμανός, ούτε αμερικάνος, ούτε ρώσος, ούτε τούρκος, ούτε ισραηλινός, ούτε σκοπιανός. Ούτε οι αυριανοί χωροφυλάκοι των αγωγών, των εξορύξεων και των γκαζάδικων.
Και είναι πολύ σπουδαίο, η χώρα, σαν χώρα και όχι σαν χώρος, να έχει ισχυρό λόγο στα ενεργειακά. Αν μη τι άλλο, υπό προϋποθέσεις, θα είναι ακόμα ένα ράμμα για τη γούνα των ενεργειακά εξαρτώμενων γερμανών.
0 Σχόλια