«Μάθημα Πρώτον της ‘’Διπλωματίας για Αρχαρίους’’: όταν μια μεγάλη δύναμη έρχεται αντιμέτωπη με μια θεωρούμενη υπαρξιακή απειλή, θα καταφύγει στη χρήση ισχύος». (Tim Marshall).
Αν η ρωσική στρατηγική περιοριζόταν στην παθητική απόκρουση των χτυπημάτων του εχθρού, η ήττα της θα ήταν θέμα χρόνου. Η Ρωσία, κατά την διάρκεια των 30 συνεχόμενων χρόνων επιθέσεων της Δύσης , οργάνωνε την άμυνά της με τέτοιο τρόπο ώστε να της δημιουργηθεί η δυνατότητα να μεταπηδήσει από την άμυνα στην επίθεση, χωρίς να αλλοιώσει τον αμυντικό χαρακτήρα του αγώνα της, και πριν ο εχθρός ολοκληρώσει τους στόχους του.
Η επέμβαση στην Ουκρανία αποτελεί την κορυφαία επιθετική ενέργεια της Ρωσίας, με την έννοια της επίτευξης του αποφασιστικού αποτελέσματος, δηλαδή την αποτροπή της ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στα πλαίσια του αμυντικού πολέμου που διεξάγει. Άλλωστε, οι περιοχές Χάρκοβο, Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Χερσώνα, Μικολάιβ και Οδησσός, είναι κάτι σαν τα παράλια της Μικράς Ασίας για την Ελλάδα. Τα είχε κερδίσει από την Οθωμανική Αυτοκρατορία επί Μεγάλης Αικατερίνης τον 18ο αιώνα («Novorossiya», Νέα Ρωσία). Με τα εδάφη αυτά η Σοβιετική Ρωσία προικοδότησε την Σοβιετική Ουκρανία την δεκαετία του 1920. Αλλά και η Κριμαία, που το 1954 χαρίστηκε από τον Χρουστσόφ στην Ουκρανία, ήταν επί 2 αιώνες μέρος της Ρωσίας.
Η ρωσική εθνική συνείδηση είναι σφυρηλατημένη με έξι στρατιωτικές εισβολές από τα δυτικά τους τελευταίους 4 αιώνες. Για την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία (που λειτουργεί ως ενιαία οντότητα), θα συνιστούσε εθνική προδοσία τα εδάφη της «Novorossiya» να γίνουν το προγεφύρωμα της Δύσης. Επιπλέον, η Δυτική εισβολή στο Κρεμλίνο από τα «Παιδιά του Σικάγου» (1991-99) είναι μια γενιά δρόμος, και τα δεινά που προκάλεσαν στη ρωσική κοινωνία είναι καταγεγραμμένα από πρώτο χέρι στη μνήμη των 25ρηδων και άνω.
Τα υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης για την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, είναι γιατί αυτή χάνει την πρωτοκαθεδρία της διαμόρφωσής του. Το Δ.Δ. αποτελεί ένα σύνολο κανόνων που αποτυπώνουν την ισχύ των κρατών για μια ορισμένη χρονική-ιστορική περίοδο, και όχι ένα σύνολο ηθικών αρχών βάσει των οποίων καθορίζονται οι μεταξύ τους σχέσεις δια παντός. Το Δ.Δ. αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη σχετική ισχύ μεταξύ των κρατών. Η Δύση, διαχρονικά και ποικιλοτρόπως, φρόντιζε να μεταβάλλει την ισχύ της Ουκρανίας σε βάρος της Ρωσίας προς ίδιον όφελος. Η παραβίαση του λεγόμενου Δ.Δ. ήταν θέμα χρόνου. Έμενε να δούμε από πια πλευρά θα γινόταν. Στο κάτω-κάτω, το Δ.Δ. δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εφεύρημα για να το επικαλούνται οι μεν αδύναμοι ως αέναη θεϊκή εντολή που πρέπει να ακολουθούν οι ισχυροί, οι δε ισχυροί μόνον όταν, και στο βαθμό που, «τεκμηριώνει» τις επιδιώξεις τους.
Η Δύση άδραξε την ευκαιρία να εκφράσει όλο το μένος της κατά της ιδέας του έθνους σε βαθμό αυτογελοιοποίησης. Με το ναζιστικής έμπνευσης σύνθημα «Ακυρώστε την Ρωσία» δηλαδή όχι μόνο τον Πούτιν αλλά το σύνολο του ρωσικού έθνους, αποκλείει εργαζόμενους, καλλιτέχνες, αθλητές από δουλειές και δραστηριότητες με κριτήριο την εθνική καταγωγή τους. Συνάμα, προτροπή παρανοϊκή και γελοία (ως ναζιστική), που οδηγεί σε ενέργειες όπως τη κάλυψη του αγάλματος του Γκαγκάριν στο Λουξεμβούργο ή την ακύρωση της παράστασης της «Λίμνης των Κύκνων» από την τραγική ηγεσία του δικού μας υπουργείου Πολιτισμού(;). Βέβαια, μόνο σχιζοφρενείς εγκέφαλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν να απομονώσουν (και να αποκλειστούν και οι ίδιοι), μια αχανή χώρα 17.000.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, 150.000.000 κατοίκων, με 11 ζώνες ώρας, που καταλαμβάνει το ένα όγδοο της παγκόσμιας κατοικήσιμης γης.
Η ρωσική επίθεση έκανε σαφές ότι η θεωρία της Παγκόσμιας (βλ. Δυτικής) Διακυβέρνησης είναι ένας μύθος. Είναι ένα περιτύλιγμα για αφελείς, ώστε να εξυπηρετηθούν οι οικονομικές πολιτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, παραμερίζοντας τοπικές και εθνικές ανάγκες των λαών, αλλά και για τον αυτόβουλο έλεγχο των πολιτών από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας μέσω εφαρμογών της ψηφιακής τεχνολογίας. Οι συγκρούσεις για το μοίρασμα του πλούτου και η αέναη μάχη για την κατανομή των πόρων είναι αυτές που κινούν τα νήματα της ιστορίας της ανθρωπότητας στους αιώνες. Έτσι, είναι αδύνατον να υπάρξουν παγκόσμια συμφέροντα, παγκόσμιες συμφωνίες, παγκόσμιες (δια)κυβερνήσεις.
Είναι προφανές ότι η ρωσική στρατηγική είναι ένας παρατεταμένος, χαμηλής ισχύος πόλεμος . Ο λόγος δεν είναι οι λιγότερες δυνατές απώλειες αμάχων, παρότι εξυπηρετείται και αυτό. Το κύριο όπλο της Ρωσίας δεν είναι ο στρατός. Εξαιρώντας τα πυρηνικά, το βασικό της οπλοστάσιο είναι οι προμήθειες που παρέχει στην ΕΕ σε ενέργεια, πρώτες ύλες, βασικά είδη τροφίμων. Η Ρωσία χρειάζεται τον πόλεμο γιατί χρειάζεται τις κυρώσεις που οδηγούν στις αντι-κυρώσεις, δηλαδή στον οικονομικό στραγγαλισμό της ΕΕ. Η Ρωσία θα έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει όταν θα διαπραγματεύεται με τον πόλεμο σε εξέλιξη, παρά να τον λήξει, αποστερούμενη ένα διαπραγματευτικό όπλο πριν την επίτευξη των στόχων της.
Προς το παρόν οι Δυτικοί με τις κυρώσεις τους κατάφεραν να αυξήσουν τις εισροές της Ρωσίας από τις εξαγωγές φ.α. και πετρελαίου, να ενισχύσουν το εμπορικό της ισοζύγιο και να χρηματοδοτήσουν τη πολεμική εκστρατεία της. Στον αντίποδα, στη Δύση είχαμε αύξηση του πληθωρισμού στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών και τις τιμές ενέργειας να φτάνουν σε ιστορικά υψηλά. Η δε Ρωσία, μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να εισάγει τα απαραίτητα για την οικονομία της προϊόντα από τη Δύση, έχει όμως τους τρόπους να τα προμηθεύεται από τις χώρες που δεν την καταδίκασαν και που αντιπροσωπεύουν το 82% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Η Ε.Ε., σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι αντιμέτωπη ή με μία τεράστια επισιτιστική και ενεργειακή κρίση ή με μια οικονομική και πολιτική ήττα με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Το σημαντικότερο είναι ότι η φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα τσουνάμι κοινωνικών εκρήξεων προκαλώντας σημαντικούς κραδασμούς, αν όχι και κατάρρευση, παγκοσμιοποιητικών καθεστώτων.
Με τις πιο δραματικές συνέπειες στην οικονομία της θα βρεθεί αντιμέτωπη η Γερμανία. Παρότι είναι η 4η οικονομική δύναμη παγκόσμια, είναι μια οικονομία που στηρίζεται σε πήλινα πόδια αφού είναι απόλυτα εξαρτώμενη από πρώτες ύλες και ενέργεια που πρέπει αποκλειστικά να εισάγει, ενώ αντίστοιχα έχει απόλυτη ανάγκη τις εξαγωγές ενός τεράστιου όγκου προϊόντων που παράγει, για τα οποία η γερμανική αγορά είναι πολύ μικρή. Ως προς τους τρεις αυτούς παράγοντες η Γερμανία βρίσκεται ανάμεσα στις ρωσικές και αμερικανικές συμπληγάδες. Βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος του Δ’ Ράιχ και δυστυχώς η χώρα μας στερείται της πολιτικής ηγεσίας να επωφεληθεί.
Η Ρωσία είναι η μοναδική, πλανητικής ισχύος δύναμη που, για τα δικά της συμφέροντα, εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση, επηρεάζοντας και να ενθαρρύνοντας μικρότερα κράτη στην άσκηση εθνοκεντρικής πολιτικής. Εναντιώνεται σε έναν μεταβιομηχανικό κόσμο που κύριο μέλημα θα είναι η διαχείριση της οικονομίας από τις «μηχανές» και την τεχνολογία. Όπου η πολιτική θα είναι δευτερεύουσας σημασίας, σε ρόλο υποβοηθητικό της οικονομίας, υποβαθμισμένη στο επίπεδο της «βιοπολιτικής» όπως την ορίζει ο Μ. Φουκώ: «ο τρόπος με τον οποίο ένα πολιτικό σύστημα ρυθμίζει τη φυσική, βιολογική ζωή των ανθρώπων που κυβερνά, όπως π.χ. μέσω της Υγείας και της Ιατρικής, της σεξουαλικότητας, της αναπαραγωγής και της οικογενειακής ζωής».
Η σύγκρουση της Ρωσίας με την Δύση, και ιδιαίτερα τον πυρήνα της, τις ΗΠΑ, έχει βαθύτερα αίτια πέραν των προφανών γεωπολιτικών και οικονομικών. Έχει βαθειά φιλοσοφικά, ιδεολογικά, πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για σύγκρουση δυο κόσμων, δύο κοσμοαντιλήψεων. Το γεγονός ότι από την πλευρά του ενός κόσμου, αυτού της παγκοσμιοποίησης, οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες ενώ από την πλευρά του άλλου κόσμου, αυτού της αντι-παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πολιτική θεωρία, δεν μειώνει ούτε την αξία, ούτε τη σημασία, ούτε την ένταση της σύγκρουσης.
Απώτερος στόχος της παγκοσμιοποίησης, του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που πορεύεται η Δύση σήμερα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και η μετάλλαξή του με γενετικές και κοινωνικές μεθόδους. Ο Alexander Dugin είναι σαφής: "Το συνηθισμένο φαινόμενο είναι τώρα η απώλεια της ταυτότητας και ήδη όχι απλά της εθνικής ή πολιτιστικής ταυτότητας, αλλά ακόμα και της σεξουαλικής ταυτότητας και, αρκετά σύντομα, ακόμα και της ανθρώπινης ταυτότητας. Και οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δεν παρατηρούν την τραγωδία ολόκληρων λαών που θυσιάζονται στο απάνθρωπο σχέδιο της "Νέας Παγκόσμιας Τάξης", θα ουρλιάζουν αύριο για τις καταπατήσεις των δικαιωμάτων των κλώνων ή των σαι-μποργκς".
0 Σχόλια