Η επίθεση της Δύσης κατά της Ρωσίας ξεκινάει με την διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991. Τότε που ο νεοφιλελευθερισμός ανακηρύχθηκε ο μεγάλος νικητής του Ψυχρού Πολέμου και ο κύριος ιδεολογικός, πολιτικός και στρατιωτικός αντίπαλός του, ο Σοβιετικός «κομμουνισμός», ο μεγάλος ηττημένος. Ο ενθουσιασμός των Δυτικών ήταν τόσο μεγάλος που ορισμένοι ιστορικοί άρχισαν να μιλούν για το «τέλος της ιστορίας», θεωρία που σε σύντομο χρονικό διάστημα πήραν πίσω κακήν κακώς.
ΜΟΣΧΑ 1991-1999
Το πρώτο επεισόδιο εκτυλίχθηκε στην διάρκεια της 10ετίας του 1990, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (1991), κατά την ομιχλώδη περίοδο της μετάβασης από τον «κομμουνισμό» στον καπιταλισμό. Τότε που τα «Παιδιά του Σικάγου» μαζί με ρώσους οικονομολόγους που είχαν ασπαστεί την οικονομική θεωρία του άκρατου νεοφιλελευθερισμού της ομώνυμης Σχολής, εισέβαλαν στο Κρεμλίνο και υπαγόρευαν στον πολιτικό παλιάτσο Γέλτσιν τις θεραπείες – σοκ της ρωσικής οικονομίας. Θεραπείες μέσω των οποίων:
- δημιούργησαν τους «ολιγάρχες» από τα μέλη της κομματικής νομενκλατούρας που παρέδωσαν την εξουσία τους με αντίτιμο την αγορά, με δημόσιο χρήμα, 225.000 υποτιμημένων κρατικών επιχειρήσεων.
- κατάργησαν τη διατίμηση και απελευθέρωσαν τις τιμές των προϊόντων σε αντίθεση με την θέληση της πλειοψηφίας (70%) των ρώσων,
- υποτίμησαν το ρούβλι και εξανέμισαν όλες τις αποταμιεύσεις,
- κατάργησαν τις επιδοτήσεις και εκατομμύρια εργαζομένων έμειναν απλήρωτοι,
- εξανάγκασαν τους ανθρώπους να πουλάνε προσωπικά τους αντικείμενα για να επιβιώσουν,
- 75.000.000 ρώσοι έφτασαν να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας,
- κατεδάφισαν το κοινωνικό κράτος (Παιδεία, Υγεία, Κατοικία),
- αποκόμισαν αμύθητα πλούτη από την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, από το χρηματιστήριο και τις λοιπές χρηματοοικονομικές υπηρεσίες που έστησαν,
- παρέδωσαν την ρωσική κοινωνία στο έλεος της μαφίας.
Μπροστά στην οργισμένη αντίδραση του ρωσικού λαού ο Γέλτσιν πυρπολεί και βομβαρδίζει το Κοινοβούλιο, απαγορεύει την κυκλοφορία μιας ντουζίνας εντύπων και όλων των πολιτικών κομμάτων, διαλύει όλα τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια της χώρας. Μόνο στο διήμερο του βομβαρδισμού του Κοινοβουλίου ( 3-4/10/1993) οι νεκροί ξεπέρασαν τους χίλιους. Ο Γιέλτσιν δικαιώνει τον τίτλο του «Πινοσέτ της Ρωσίας» που η Washington Post διακαώς επιζητούσε από τον Αύγουστο του ‘91: «Η Χιλή του Πινοσέτ, ένα πραγματικό πρότυπο για την Σοβιετική Οικονομία». Ενώ ο Κλίντον δήλωνε ότι είχε βρει στο πρόσωπό του έναν προοδευτικό ηγέτη «αυθεντικά προσηλωμένο στην ελευθερία και την δημοκρατία, αυθεντικά προσηλωμένο στις μεταρρυθμίσεις». Τον Δεκέμβρη του 1994 ο Γέλτσιν ξεκινάει τον πόλεμο κατά της Τσετσενίας με σκοπό να ανακτήσει την δημοτικότητά του, η οποία είχε καταβαραθρωθεί αφού ο λαός στέναζε οικονομικά από τις απανωτές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Κέρδισε τις εκλογές του ’96 ακολουθώντας τις οδηγίες αμερικανών μυστικοσυμβούλων και με την βοήθεια 100 εκατ. δολαρίων των «ολιγαρχών».
Το αδιέξοδο από την συνεχή κατάρρευση της οικονομίας τον οδήγησε σε παραίτηση το 1999, και παράδοση της εξουσίας στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ
Παράλληλα με την επίθεση στο εσωτερικό της χώρας η Δύση προχωρούσε στην υλοποίηση σχεδίου που περιελάμβανε την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, και αυτό παρά τις περί του αντιθέτου προφορικές διαβεβαιώσεις των Δυτικών ηγετών στα 1989-90 στην τότε ηγεσία της ΕΣΣΔ. 14 χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ εντάσσονται με συνοπτικές διαδικασίες στο ΝΑΤΟ. Το 1999 Πολωνία, Τσεχία και Ουγγαρία. Το 2004 Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία, Βουλγαρία. Στη συνέχεια εντάχθηκαν Αλβανία και Κροατία το 2009, Μαυροβούνιο (2017) και Σκόπια (2020). Μεταξύ αυτών τέσσερις όμορες της Ρωσίας χώρες: η Εσθονία και η Λετονία στην κάθε μια από τις οποίες ένας στους τέσσερις κατοίκους είναι εθνικά ρώσος, η Λιθουανία με ποσοστό ρώσων 5% και η Πολωνία. Ανάμεσα στις δύο τελευταίες περικλείεται ο ρωσικός θύλακας του Όμπλαστ του Καλίνινγκραντ, με έκταση 15.000 km2 και πληθυσμό 1.000.000 κατοίκων. Εκεί βρίσκεται το ομώνυμο, μοναδικό ρωσικό λιμάνι της Βαλτικής που δεν «παγώνει», και το οποίο συνδέεται πλέον οδικά με την ρωσική ενδοχώρα μέσω χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Να σημειώσουμε επί τη ευκαιρία ότι το λιμάνι του Καλίνινγκραντ είναι «αδελφοποιημένο» με το λιμάνι της Πάτρας από τον Μάρτιο του 2015.
ΓΕΩΡΓΙΑ 2008
Η επιχείρηση για την ένταξη της όμορης Γεωργίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί την τρίτη εχθρική ενέργεια της Δύσης κατά της Ρωσίας. Η υποκινημένη από την Ουάσιγκτον «Επανάσταση των Ρόδων» στην Γεωργία το 2003, έφερε στην εξουσία τον αμερικανοσπουδαγμένο (Columbia) και επιλεγμένο από την CIA Μιχαήλ Σαακασβίλι, από τις πρώτες ενέργειες του οποίου ήταν η προσάρτηση της Νότιας Οσσετίας (η Βόρεια Οσσετία ανήκει στην Ρωσική Ομοσπονδία) και της Αμπχαζίας. Οι δύο αυτές περιοχές απολάμβαναν αυτονομίας με συμφωνίες από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η Αμπχαζία μάλιστα είχε κερδίσει την αυτονομία της με πόλεμο κατά των κυβερνητικών δυνάμεων της Γεωργίας το 1992-93. Ας θυμηθούμε εδώ την επιχείρηση «Χρυσόμαλλο Δέρας» του δικού μας Πολεμικού Ναυτικού στο Σουχούμι, στις 15 Αυγούστου 1993, για την απομάκρυνση από την εμπόλεμη ζώνη 2.000 ελλήνων. Δεν ήταν λίγος όμως και ο φόρος αίματος που πλήρωσαν οι Οσσέτιοι για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Πάνω από 1.000 οι νεκροί και 100.000 οι πρόσφυγες είναι ο απολογισμός από τις μάχες του 1991 όταν οι γεωργιανοί επιτέθηκαν και κατέκαψαν οσσετικά χωριά.
Ο υποστηριζόμενος και χρηματοδοτούμενος από τους αμερικάνους Σαακασβίλι βομβάρδισε τον Αύγουστο του 2008 την μικροσκοπική οσσετική πρωτεύουσα Τσχινβάλι, με αμερικάνικες βόμβες και ρουκέτες τελευταίας τεχνολογίας, σκοτώνοντας μέσα στη νύχτα 2.000 αμάχους, με παρόντα τον νατοϊκό στόλο στον Εύξεινο Πόντο, όπως προσφέρει ανθρωπιστική (φεύ!) βοήθεια. Η αντίδραση των ρώσων ήταν άμεση και αποφασιστική, «καθάρισαν» την κατάσταση με έναν «πόλεμο πέντε ημερών», φτάνοντας μέχρι τα περίχωρα της Τιφλίδας, εξαναγκάζοντας τους γεωργιανούς σε συνθηκολόγηση.
Τον Σαακασβίλι θα τον συναντήσουμε έξι χρόνια αργότερα στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου, ως επικεφαλής των ελεύθερων σκοπευτών, ενώ σήμερα είναι τρόφιμος των γεωργιανών φυλακών κατηγορούμενος για κατάχρηση εξουσίας και διαφθορά.
Για τις ΗΠΑ, η Γεωργία είναι στρατηγικής σημασίας χώρα (για την ακρίβεια έδαφος) αφού αποτελεί ενεργειακό διάδρομο (αγωγοί Νοτίου Καυκάσου-ΤΑΝΑΡ-ΤΑΡ) από τον οποίο διέρχονται οι υδρογονάνθρακες της Κασπίας (αζέρικοι) με προορισμό τις ευρωπαϊκές αγορές παρακάμπτοντας την Ρωσία.
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΣΧΕΣΗ
Τα μέσα του πολέμου δεν είναι πάντα στρατιωτικά. Είναι και πολιτικοοικονομικά, και αυτά είναι που κυρίως χρησιμοποιεί ο φτωχός συγγενής των αμερικανών, η ΕΕ. Η Ανατολική Εταιρική Σχέση (ΑΕΣ) είναι η στρατηγική της ΕΕ για την διείσδυση της πολιτικής και οικονομικής ατζέντας της παγκοσμιοποίησης σε χώρες που βρίσκονται στα ανατολικά της. Την αποκαλούμενη ΑΕΣ έχουν υπογράψει από την Σύνοδο κορυφής της Πράγας, τον Μάιο του 2009, οι «28» της ΕΕ με 6 πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Την Ουκρανία, την Γεωργία, την Μολδαβία, το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία και την Λευκορωσία. Η τελευταία πολύ γρήγορα αποχώρησε. Προγραμματικός στόχος της ΑΕΣ είναι η στενότερη δυνατή πολιτική και οικονομική σύνδεση ΕΕ με τις χώρες αυτές για θέματα του κλίματος, της πράσινης ανάπτυξης, των «πανδημιών», της ψηφιακής μετάβασης, του μεταναστευτικού κλπ. Επίσης θέματα που άπτονται της μεταμοντέρνας Δυτικής (υπο)κουλτούρας όπως η κοινωνία των πολιτών, οι ΜΚΟ, τα διάφορα «κινήματα δικαιωμάτων» (ατομικά, ΛΟΑΤΚΙ, ζώων κλπ), να αποτελέσουν αντικείμενο δράσεων προκαλώντας και τις ανάλογες κοινωνικές τριβές. Προσχηματικά η ΑΕΣ ντύνεται τη φορεσιά της ασφάλειας, ευημερίας, σταθερότητας, δημοκρατίας, και του κράτους δικαίου. Αντικειμενικός σκοπός είναι να περάσουν τα κράτη στον έλεγχο των υπερεθνικών θεσμών της Δύσης. Οι άκρως διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες, οι αδύναμες οικονομίες, η καταναλωτική στέρηση και η επικυριαρχία επί 70 χρόνια των σοβιετικών, δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την άλωση των ανατολικών χωρών από την Δυτική οικονομική νομενκλατούρα.
Ιδιαίτερης σημασίας και κύριος σκοπός ήταν η ένταξη της Ουκρανίας χωρίς την οποία η ΑΕΣ θα ήταν εντελώς ανώφελη. Τα σχέδια της ΕΕ χάλασε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όταν στις 29 Νοεμβρίου 2013, στην Σύνοδο των «28» της ΕΕ με τις 5 πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, που έγινε στο Βίλνιους της Λιθουανίας, αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία ελεύθερου εμπορίου της χώρας του με την ΕΕ. Ο Γιανουκόβιτς προτίμησε τα 15 δις $ της Μόσχας και τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου, παρά τις δυσβάσταχτες οικονομικές μεταρρυθμίσεις ως προϋπόθεση για την συμφωνία. Σύμφωνα με τους ουκρανούς αξιωματούχους, ο εκσυγχρονισμός που θα χρειαζόταν να γίνει στη χώρα θα στοίχιζε τουλάχιστον 160δις ευρώ. Η ΕΕ προσέφερε βοήθεια 610 εκ. ευρώ μέσω δανείου από το ΔΝΤ με απαράδεκτους όρους. Ο ουκρανός πρόεδρος μιλούσε για «εξαγορά με καραμέλες, με ταπεινωτικούς όρους». Η ΕΕ δεν πρόσφερε ανταλλάγματα για τις ζημιές που θα υφίστατο η χώρα από την απώλεια των εμπορικών προνομίων της με τη Ρωσία. Η Ουκρανία είχε υπογράψει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ρωσία. Αν υπέγραφε και με την ΕΕ, τότε τα ευρωπαϊκά προϊόντα, διασχίζοντας την Ουκρανία, θα έφταναν στη Ρωσία χωρίς δασμούς.
Στα πλαίσια της ΑΕΣ η Ουκρανία υπέγραψε, στις 13/7/21, στρατηγική συμφωνία με την ΕΕ για την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων (Memorandum of Understanding). Οι ορυκτοί πόροι της Ουκρανίας εκτιμώνται σε αξία πάνω από 7,5 τρισεκατομμύρια $ και περιλαμβάνουν πάνω από 100 τύπους ορυκτών.
ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκληρωτική επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας ξεκινάει το 2014 με το οργανωμένο και χρηματοδοτημένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα (ονομάστηκε «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας»), που έφερε την ανατροπή του Βίκτωρ Γιανουκόβιτς. Είναι η δεύτερη φορά που ανατρέπεται ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς. Η πρώτη ήταν με την λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, που είχε σαν αφορμή τις εκθέσεις δυτικών παρατηρητών για εκλογική νοθεία υπέρ του Γιανουκόβιτς. Στις εκλογές του 2010 όμως, επανεξελέγη πανηγυρικά, δημοκρατικά και με την «βούλα» των δυτικών παρατηρητών, έχοντας αντίπαλο την «πορτοκαλί επαναστάτρια» Τιμοσένκο (την «Ουκρανή Ιωάννα της Λωραίνης» κατά τα δυτικά ΜΜΕ), ενώ ο «πορτοκαλί» ηγέτης Γιουστσένκο, που υποτίθεται ότι θα καταπολεμούσε τη διαφθορά, ήταν τόσο συνεπής στις εξαγγελίες του που καταποντίστηκε λαμβάνοντας ποσοστό 5,45%.
Μετά την πραξικοπηματική πτώση του Γιανουκόβιτς, το 2014, την θέση του πήρε ο Βίκτωρ Ποροσένκο, από τους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος, ο «ατιμασμένος ολιγάρχης» όπως τον είχε χαρακτηρίσει το 2006 ο αμερικανός πρέσβης στο Κίεβο Τζον Χερμπστ, και ο οποίος ήταν από τους βασικούς χρηματοδότες της «Πορτοκαλί Επανάστασης». Πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα έπαιξε επίσης ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, φίλος και συμφοιτητής του Ποροσένκο, οργάνωσε και έδωσε το τελικό σύνθημα στους μισθωμένους ελεύθερους σκοπευτές (γεωργιανούς, λιθουανούς, ουκρανούς κλπ) για να αιματοκυλίσουν την πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου σε εφαρμογή του σχεδίου «πανικός και χάος». Ο Σαακασβίλι, ανταμείφθηκε από τον φίλο του με την ουκρανική υπηκοότητα και τον διορισμό του ως κυβερνήτη της Οδησσού.
Πρωταγωνιστικό επίσης ρόλο στο πραξικόπημα, έπαιξε το νεοναζιστικό κόμμα με την παραπλανητική ονομασία «Σβομπόντα» («Ελευθερία»), από τις σημαντικές πολιτικές δυνάμεις της Ουκρανίας, τα μέλη του οποίου υπερηφανεύονται ότι είναι πολιτικοί απόγονοι του Στεπάν Μπαντέρα, του ουκρανού συνεργάτη των γερμανών ναζί κατά τον Β’Π.Π., οι στρατιώτες του οποίου είχαν πραγματοποιήσει μαζικές σφαγές Ρώσων και Εβραίων. Κατά το πραξικόπημα του 2014 το «Σβομπόντα» είχε καταλάβει το Δημαρχείο του Κιέβου, το οποίο χρησιμοποιούσε ως ορμητήριο και ήταν η κύρια δύναμη κρούσης. Συγκεντρώνει πολύ μεγάλα εκλογικά ποσοστά στα δυτικά της χώρας, που κατά περιοχές αγγίζουν το 30% (Λβιβ κλπ), και ελάχιστα, της τάξης του 1% στα ανατολικά, γεγονός που υποδηλώνει τον βαθύ διχασμό της ουκρανικής κοινωνίας. Στελέχη του κόμματος αυτού όπως η Ιρίνα Φάριον δεν διστάζουν να δηλώνουν για τους ρωσόφωνους ότι είναι άτομα «εκφυλισμένα που πρέπει να φυλακιστούν». Τέσσερις υπουργοί της μεταβατικής κυβέρνησης που σχηματίστηκε μετά την καθαίρεση του Γιανουκόβιτς ανήκαν στο κόμμα «Σβομπόντα».
Από τα πρώτα μελήματα του Ποροσένκο ήταν η «ρωσοκάθαρση». Πρώτο «θύμα» η ρωσική γλώσσα, η «εχθρική γλώσσα του Πούτιν» όπως χαρακτηρίζεται, την οποία απαγόρευσε, παρότι το 18% του πληθυσμού είναι εθνικά ρώσοι, τα ρωσικά είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα στα ανατολικά της χώρας, ενώ ομιλούνται από την πλειοψηφία του γενικού πληθυσμού. Εκτός των ρωσικών, το ολοκληρωτικό καθεστώς υπό τον Ποροσένκο απαγόρευσε όλες τις μειονοτικές γλώσσες μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά.
Υπό το καθεστώς Ποροσένκο και την πολιτική προστασία που τους παρείχε, οι ουκρανοί νεοναζί προχώρησαν σε μια σειρά φρικαλεότητες σε όλο το φάσμα της ουκρανικής κοινωνίας, των θεσμών μη εξαιρουμένων, που κορυφώθηκε με τη σφαγή της Οδησσού. Οι νεοναζί του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα» ήταν αυτοί που έκαψαν ζωντανούς δεκάδες ρωσόφωνους στο Μέγαρο των Συνδικάτων τον Μάιο του 2014. Στελέχη τους επανδρώνουν τον κρατικό μηχανισμό όπως ο επικεφαλής τους Ντμίτρο Γιάρος που διορίζεται σύμβουλος στο υπουργείο Άμυνας, το δε υπουργείο χρηματοδοτεί την οργάνωση.
Προϊόν του καθεστώτος Ποροσένκο είναι και το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ με έδρα την Μαριούπολη. Συγκροτήθηκε στις 5 Μαΐου του 2014, μερικές εβδομάδες μετά την έκδοση διατάγματος του υπουργείου Εσωτερικών που επέτρεπε την δημιουργία παραστρατιωτικών οργανώσεων και τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αναβαθμίστηκε σε Σύνταγμα. Έχει ως διακριτικά, ναζιστικά σύμβολα των SS όπως το «Wolfsangel» (αγκίστρι του λύκου) και τον «Μαύρο Ήλιο» ενώ αγκυλωτοί σταυροί και άλλα ναζιστικά σύμβολα είναι χαραγμένα στις στολές και τα σώματα των στρατιωτών του. Ο ουκρανικός στρατός είναι ίσως ο μοναδικός στρατός παγκόσμια που έχει επίσημα στις τάξεις του νεοναζιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις. Εκθέσεις του ΟΗΕ έχουν συνδέσει το Τάγμα Αζόφ με εγκλήματα πολέμου όπως λεηλασίες κατοικιών, βιασμούς, βασανιστήρια, παράνομες κρατήσεις αμάχων κλπ. Το «Τάγμα» συγκροτήθηκε από διάφορες νεοναζιστικές οργανώσεις μεταξύ των οποίων και ο «Δεξιός Τομέας» («Πράβι Σέκτορ»), ένα μίγμα ακροδεξιών, νεοφασιστών και χούλιγκαν, πρωταγωνιστών των βίαιων επεισοδίων στην Πλατεία Ανεξαρτησίας. Επίσης, συρρέουν σ’ αυτό νεοναζί από όλη τη Δύση.
Γνωστός είναι επίσης ο ρόλος των αμερικάνων και του πρέσβη Τζέφρι Πάιατ τόσο ως υποκινητών της «Επανάστασης (πραξικοπήματος) της Αξιοπρέπειας» όσο και στην επιλογή των προσώπων της κυβέρνησης Ποροσένκο σε συνεννόηση πάντα με την κυβέρνηση Ομπάμα και πιο συγκεκριμένα με την βοηθό υπουργό εξωτερικών Βικτώρια Νούλαντ. Διάσημη έχει γίνει και η φράση της τελευταίας, «Γ….σε την Ε.Ε», σε τηλεφωνική συνομιλία με τον πρέσβη. Η φράση αυτή απεικονίζει παραστατικά και με απόλυτη σαφήνεια την άποψη των ΗΠΑ για την ΕΕ, όπως επιβεβαιώνεται και από τις σημερινές εξελίξεις.
Τον Φεβρουάριο του 2015 υπεγράφη η Συμφωνία Μίνσκ 2 από τους ηγέτες της Ρωσίας, Ουκρανίας, Γαλλίας και Γερμανίας. Ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για την Ρωσία αφού προήλθε μετά από δύο μεγάλες νίκες των φιλορώσων αυτονομιστών. Εκτός από την κατάπαυση του πυρός, την ανταλλαγή αιχμαλώτων, την παραχώρηση αμνηστίας κλπ, έδινε ιδιαίτερα προνόμια στους αυτονομιστές επιτρέποντάς τους, μεταξύ των άλλων, να αυτοδιοικούνται, να έχουν δική τους αστυνομία και να έχουν λόγο στον διορισμό εισαγγελέων και δικαστών. Η Συμφωνία ποτέ δεν τηρήθηκε αφού ένα μεγάλο μέρος των ουκρανών αξιωματούχων υποστηρίζει ότι αποτελεί «εθνική προδοσία» ενώ δηλώνουν ότι, «η υλοποίησή της σημαίνει την καταστροφή της χώρας»! Όσο για τις εγγυήτριες δυνάμεις, Γαλλία και Γερμανία, ενδιαφέρθηκαν τόσο πολύ για την τήρηση της συμφωνίας ώστε ο Πούτιν να «τιμήσει» τους Μακρόν και Σολτς, υποδεχόμενος αυτούς στο… εξάμετρο τραπέζι του Κρεμλίνου.
ΒΟΛΟΝΤΙΜΙΡ ΖΕΛΕΝΣΚΙ
Στις εκλογές του 2019 εξελέγη πρόεδρος ο κωμικός ηθοποιός Βολοντίμιρ Ζελένσκι λαμβάνοντας το 73% των ψήφων, έναντι ποσοστού 24% του Ποροσένκο. Η πλήρως αποτυχημένη πολιτική του Ποροσένκο, το γεγονός ότι ο Ζελένσκι ήταν εκτός του κάδρου της διαφθοράς και το θυμικό των ουκρανών ήταν οι τρείς κύριοι παράγοντες της σαρωτικής νίκης του Ζελένσκι.
Η μόνη σχέση με την πολιτική του νεοεκλεγέντος προέδρου ήταν η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Υπηρέτης του Λαού», που πρωταγωνιστούσε στο ρόλο του προέδρου, και προβαλλόταν από το δημοφιλές κανάλι «1+1» του ουκρανο-εβραίου ολιγάρχη, και ανταγωνιστή του Ποροσένκο, Ιγκόρ Κολομόισκι.
Η σειρά έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2015, και τον Μάρτιο του 2018 ο «Υπηρέτης του Λαού» πέρασε από την μυθοπλασία στην πραγματική ζωή, με την ίδρυση του ομώνυμου κόμματος και αρχηγό τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της σειράς. Με τον «Υπηρέτη του Λαού» να έχει γίνει επί 2,5 χρόνια μέρος της καθημερινότητας του πληθυσμού, στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων είχε ήδη δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι ο άφθαρτος εικονικός πρόεδρος θα λύσει τα προβλήματα του εμφυλίου, της διαφθοράς και της φτώχειας. Χαρακτηριστικό της αθλιότητας του ουκρανικού πολιτικού (υπο)κόσμου είναι το πρωτοφανές γεγονός ότι στο τελευταίο debate, Ζελένσκι και Ποροσένκο υποβλήθηκαν σε τοξικολογικές εξετάσεις (αίματος, ούρων, τριχών κεφαλής) για να διαπιστωθεί ότι δεν είναι χρήστες ψυχοτρόπων ουσιών. Να πούμε επίσης ότι 3.000.000 πολίτες που ζούσαν στην Ρωσία, αποκλείστηκαν της ψηφοφορίας από το ουκρανικό καθεστώς.
Οι αμερικανοί υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την νίκη Ζελένσκι, δηλώνοντας δια της εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Μόργκαν Όρταγκους), την ανυπομονησία τους για συνεργασία. Η ρωσική πλευρά κράτησε στάση αναμονής περιμένοντας δείγματα γραφής από το Κίεβο.
Δείγματα γραφής της πολιτικής που θα ακολουθούσε ο Ζελένσκι, όσο αφορά τις ουκρανορωσικές σχέσεις, έδειξε από την προεκλογική περίοδο, μη αποδεχόμενος τα ουσιαστικότερα σημεία της συμφωνίας Μινσκ2 (ειδικό καθεστώς, αμνηστία κλπ). Άλλωστε θεωρεί ότι, «η Ουκρανία είναι τα σύνορα της Ρωσίας με τον πολιτισμό».
Ο Ζελένσκι, επιτάχυνε την μετατροπή της χώρας του σε άνευ όρων προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, σε βαθμό που ήταν αδύνατο να μην υπάρξει ρωσική απάντηση πριν ολοκληρώσει το έργο του, δηλαδή πριν εντάξει την χώρα του στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Θα μείνει στην ιστορία ως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αρχηγού κράτους, σε ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου». Οι αγγλοσάξονες βρήκαν τον άνθρωπό τους. Μέσω αυτού κλιμακώνουν με στρατιωτικά μέσα την 30ετή σύγκρουση με την Ρωσία, ελπίζοντας σε ένα αποφασιστικό χτύπημα.
Ο Ζελένσκι, άφησε ανέγγιχτο και επέτεινε το καθεστώς των προκατόχων του, καθιστώντας την χώρα του μια απέραντη βιομηχανία ξεπλύματος μαύρου χρήματος, παρένθετων μητέρων, νεοναζιστικής κουλτούρας, βιολογικών όπλων, προστασίας εμπόρων ναρκωτικών, γιατί εξυπηρετούσε τον ίδιο προσωπικά και τις φατρίες που εκπροσωπούσε.
Όπως αποκαλύπτουν τα Pandora Papers, ο αδιάφθορος αντι-ολιγάρχης Ζελένσκι, είναι κάτοχος τεράστιας περιουσίας στο φορολογικό παράδεισο των Βρετανικών Παρθένων Νήσων, με συνέταιρο τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών. Ο σπόνσοράς του, Ιγκόρ Κολομόισκι, σύμφωνα με τις αμερικανικές αρχές, ξέπλυνε μέσω υπεράκτιων εταιρειών 5,5 δις $ αγοράζοντας εργοστάσια και εμπορικά ακίνητα στις ΗΠΑ. Η Ουκρανία, είναι το κέντρο ξεπλύματος μαύρου χρήματος για πολλά σημαίνοντα πρόσωπα της Δύσης.
Η χαλαρή νομοθεσία και τα νομικά κενά διευκολύνουν την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ζωής, με την κυοφορία παρένθετων μητέρων και την γέννηση παιδιών κατά παραγγελία όσο αφορά το φύλο και άλλα μορφολογικά χαρακτηριστικά, ικανοποιώντας ακόμα και τα ομόφυλα ζευγάρια του δυτικού χυδαίου μεταμοντερνισμού. Ο τζίρος του «κλάδου» φτάνει τα 5 δις $ και το 90% των γεννήσεων είναι για ξένους.
Τα εργαστήρια βιολογικών όπλων δεν είναι ρωσική (και κινεζική) προπαγάνδα. Είναι παραδοχή της Βικτώριας Νούλαντ και του Π.Ο.Υ. Είναι και τα έγγραφα στην ιστοσελίδα της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Κίεβο, που αφορούσαν την χρηματοδότηση 11 (εκ των 25 περίπου) εργαστηρίων από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Είναι και τα e-mail του Χάντερ Μπάιντεν, υιού του Τζο, που αποκάλυψε η Daily Mail, και δείχνουν ότι (ο Χάντερ) εξασφάλισε χρηματοδότηση της εταιρείας βιοτεχνολογίας Metabiotika, έναν εργολάβο του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, που ειδικεύεται στην έρευνα ασθενειών που προκαλούν πανδημίες. Στη χρηματοδότηση συμμετείχε και η Goldman Sachs.
Με κρατική χρηματοδότηση λειτουργούν παιδικές κατασκηνώσεις, που διαφημίζονται και στο διαδίκτυο, και στις οποίες ναζιστικές οργανώσεις εκπαιδεύουν παιδιά (αγόρια και κορίτσια από 8 ετών) στην χρήση όπλων, σε τακτικές μάχης, σε ασκήσεις με στρατιωτικά μαχαίρια κλπ. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι, «ποτέ δεν στοχεύουν ανθρώπους, αλλά επειδή οι ρώσοι δεν είναι άνθρωποι, μπορούν να είναι στόχοι». Οι κατασκηνώσεις βέβαια προϋπήρχαν αλλά αυτό δεν ενόχλησε καθόλου τον Ζελένσκι, μάλλον το αντίθετο. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ζελένσκι παραδέχεται σε συνέντευξη στο Fox News, ότι το Τάγμα Αζόφ αποτελείται από νεοναζί.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ζελένσκι δεν κατάργησε μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν μετά το πραξικόπημα του 2014 όπως, την μη ποινικοποίηση της ναζιστικής προπαγάνδας, την κατάταξη στους εθνικούς ήρωες αυτούς που πολέμησαν στο πλευρό των ναζί, τις απαγορεύσεις κομμουνιστικών κομμάτων κλπ. Αντίθετα, προχώρησε σε νέες απαγορεύσεις σε οτιδήποτε φιλορωσικό (κανάλια, ιστοσελίδες, έντυπα κλπ).
Στις διεθνείς σχέσεις περιορίζεται σε ρόλο ικέτη, εκλιπαρώντας τους Δυτικούς για όπλα. Δεν θα δίσταζε να πάει σε πυρηνικό πόλεμο αν ήταν να περισώσει το τομάρι του.
Ο Ζελένσκι, με το τηλεοπτικό έργο του κέρδισε τα τρία τέταρτα των ουκρανών ψηφοφόρων. Με το πολιτικό έργο του είναι αμφίβολο αν θα κρατήσει το ένα τέταρτο των ουκρανικών εδαφών. Είναι βέβαιο ότι η μερίδα του λέοντος, στα ανατολικά και νότια, θα ανήκει πλέον στη Ρωσία. Όσο για την δυτική και την νότια χώρα δυτικά της Μολδαβίας, εξαρτάται από το αν Πολωνία, Ουγγαρία και Ρουμανία δουν τα γεγονότα ως παράθυρο ευκαιρίας. Ένα μικρό, περίκλειστο κομμάτι γης πάντως χρειάζονται και οι ουκρανοί νεοναζί για να εφαρμόσουν τις ιδέες τους.
Ενδιαφέρον για τον Ζελένσκι έχει να παρακολουθήσουμε και τον τρόπο που θα έρθει το τέλος του, πολιτικό ή και βιολογικό.
Η ΡΩΣΙΑ ΣΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ
«Μάθημα Πρώτον της ‘’Διπλωματίας για Αρχαρίους’’: όταν μια μεγάλη δύναμη έρχεται αντιμέτωπη με μια θεωρούμενη υπαρξιακή απειλή, θα καταφύγει στη χρήση ισχύος». (Tim Marshall). Η Ουκρανία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην κλιμακούμενη υπαρξιακή απειλή της Ρωσίας από τη Δύση.
Όταν η άμυνα μιας χώρας περιορίζεται μόνο στην παθητική απόκρουση των χτυπημάτων του εχθρού, είναι θέμα χρόνου για την αμυνόμενη χώρα να ηττηθεί. Η Ρωσία, κατά την διάρκεια των επί 30 συναπτά έτη επιθέσεων της Δύσης , οργάνωνε την άμυνά της με τέτοιο τρόπο ώστε να της δημιουργηθεί η δυνατότητα να μεταπηδήσει από την άμυνα στην επίθεση, χωρίς να αλλοιώσει τον αμυντικό χαρακτήρα του αγώνα της, και πριν ο εχθρός ολοκληρώσει τους στόχους του.
Δείγματα αυτής της πολεμικής στρατηγικής της Ρωσίας είδαμε στον πόλεμο των «5 ημερών» της Γεωργίας στον οποίο αναφερθήκαμε και στη προσάρτηση της Κριμαίας ως απάντηση στο πραξικόπημα του 2014. Για τον Πούτιν, η προσάρτηση της Κριμαίας ήταν μονόδρομος, το γνώριζαν πολύ καλά Γερμανοί, Γάλλοι και Βρετανοί, και γι’ αυτό οι Μέρκελ, Ολλάντ και Κάμερον τον προειδοποιούσαν να μην επέμβει. Ήταν όμως αδιαπραγμάτευτο ζήτημα για το Κρεμλίνο η διατήρηση της μίσθωσης του λιμανιού της Σεβαστούπολης, του μοναδικού σημαντικού λιμανιού της Ρωσίας σε θερμά ύδατα και σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδύνευε τη λύση της από το φιλοδυτικό καθεστώς Ποροσένκο, ούτε θα μπορούσε να ανεχτεί την παρουσία νατοϊκής ναυτικής δύναμης στον Εύξεινο Πόντο.
Είναι προφανές ότι η επέμβαση στην Ουκρανία αποτελεί την κορυφαία επιθετική ενέργεια της Ρωσίας, με την έννοια της επίτευξης του αποφασιστικού αποτελέσματος, στα πλαίσια του αμυντικού πολέμου που διεξάγει. Ο ουκρανικός διάδρομος προς την Μόσχα έπρεπε να φράξει πριν οι Δυτικές δυνάμεις τον μεταμορφώσουν σε λεωφόρο. Άλλωστε, οι περιοχές Χάρκοβο, Λουχάνσκ, Ντονέτσκ, Χερσώνα, Μικολάιβ και Οδησσός, είναι κάτι σαν τα παράλια της Μικράς Ασίας για την Ελλάδα. Είναι η «Novorossiya» (Νέα Ρωσία) που η Ρωσία είχε κερδίσει από την Οθωμανική Αυτοκρατορία επί Μεγάλης Αικατερίνης τον 18ο αιώνα. Με τα εδάφη αυτά η Σοβιετική Ρωσία προικοδότησε την Σοβιετική Ουκρανία την δεκαετία του 1920, (ως έκφραση του προλεταριακού διεθνισμού άραγε;). Αλλά και η Κριμαία, που το 1954 χαρίστηκε από τον Χρουστσόφ στην Ουκρανία, ήταν επί 2 αιώνες μέρος της Ρωσίας.
Για την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία (που λειτουργεί ως ενιαία οντότητα), θα συνιστούσε εθνική προδοσία τα εδάφη αυτά, με αυτήν την ιστορία, με τους εθνικά ρώσους κατοίκους τους και την πλούσια βιομηχανία τους την οποία οφείλουν στην σοβιετική Ρωσία, να γίνουν το προγεφύρωμα της Δύσης.
Όταν μάλιστα η ρωσική εθνική συνείδηση είναι σφυρηλατημένη στη βάση συνεχών εισβολών, και όλων από τα δυτικά από την σύσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μετά. Στην ιστορική μνήμη των ρώσων είναι καταγεγραμμένες εισβολές από Πολωνούς (κατάληψη Μόσχας 1610-12), Σουηδούς (κατοχή μεγάλων περιοχών στα ΒΔ, 16ος-17ος αιώνας), Γάλλους (Μ. Ναπολέων 1812), Γερμανούς (στους δύο Παγκόσμιους πολέμους 1914 και 1941) και επίσης Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί και Οθωμανοί από κοινού στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-56) στον οποίο με την πλευρά των ρώσων είχε πολεμήσει και μια λεγεώνα 1.000 ελλήνων. Επιθέσεις από τα ανατολικά οι ρώσοι έχουν δεχθεί από Χαζάρους και Μογγόλους, μόνο κατά την περίοδο του Ρωσικού κράτους του Κιέβου (Κιεβινή Ρωσία, Κράτος των Ρως), που στην πλήρη ακμή του εκτεινόταν από την Βαλτική Θάλασσα μέχρι τον Εύξεινο Πόντο. Λόγοι εσωτερικοί (εμφύλιοι κλπ) και εξωτερικοί (μείωση εμπορικών συναλλαγών με Βυζαντινούς κλπ) οδήγησαν στην παρακμή και η Μογγολική εισβολή τον 13ο αιώνα έδωσε το τελειωτικό χτύπημα και οδήγησε στην κατάτμηση του Κράτους του Κιέβου. Ένα από τα τμήματά του αποτέλεσε το Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας (Μοσχοβία). Η Μόσχα δηλαδή εμφανίζεται στην ιστορία περί τους 7-8 αιώνες μετά το Κίεβο.
Η Δυτική εισβολή στο Κρεμλίνο από τα «Παιδιά του Σικάγου» είναι μια γενιά δρόμος, και τα δεινά που προκάλεσαν στη ρωσική κοινωνία είναι καταγεγραμμένα από πρώτο χέρι στη μνήμη των 25ρηδων και άνω.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
- Η Δύση θρηνεί υποκριτικά την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Ίσως δεν μπορεί να χωνέψει, ότι εκτός από αυτήν υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που έχουν την ισχύ να το διαμορφώνουν. Το Δ.Δ. αποτελεί ένα σύνολο κανόνων που αποτυπώνουν την ισχύ των κρατών για μια ορισμένη χρονική-ιστορική περίοδο, και όχι ένα σύνολο ηθικών αρχών βάσει των οποίων καθορίζονται οι μεταξύ τους σχέσεις δια παντός. Το Δ.Δ. αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη σχετική ισχύ μεταξύ των κρατών. Η Δύση, διαχρονικά και ποικιλοτρόπως, φρόντιζε να μεταβάλλει την ισχύ της Ουκρανίας σε βάρος της Ρωσίας προς ίδιον όφελος. Η παραβίαση (αν υποθέσουμε ότι τα εντός Ουκρανίας τεκταινόμενα από τη Δύση δεν συνιστούσαν παραβίαση) του λεγόμενου Δ.Δ. ήταν θέμα χρόνου. Έμενε να δούμε από πια πλευρά θα γινόταν. Και στο κάτω-κάτω το Δ.Δ. δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εφεύρημα για να το επικαλούνται οι μεν αδύναμοι ως αέναη θεϊκή εντολή που πρέπει να ακολουθούν οι ισχυροί, οι δε ισχυροί μόνον όταν, και στο βαθμό που, «τεκμηριώνει» τις επιδιώξεις τους.
- Η εταίρα Δύση των παγκοσμιοποιητικών ιδεών, δεν κατάφερε να κρύψει τη χαρά της και άδραξε την ευκαιρία της ρωσικής επέμβασης, για να κηρύξει έναν ολοκληρωτικό πολιτισμικό πόλεμο σε οτιδήποτε παραπέμπει και χαρακτηρίζει το ρωσικό έθνος σε βάθος αιώνων. Στο σύνθημα των γκλομπαλιστών «Ακυρώστε την Ρωσία» («Cancel Russia»), δηλαδή όχι μόνο τον Πούτιν αλλά το σύνολο του ρωσικού έθνους, προσχώρησαν όλες οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις, αριστερών και δεξιών αποχρώσεων, αφού όλες ανήκουν στη μεγάλη παράταξη της παγκοσμιοποίησης. Σύνθημα ναζιστικής έμπνευσης αφού αποκλείει εργαζόμενους, καλλιτέχνες, αθλητές από δουλειές και δραστηριότητες με κριτήριο την εθνική καταγωγή τους, και συνάμα παρανοϊκό και γελοίο που οδηγεί σε ενέργειες όπως τη κάλυψη του αγάλματος του Γκαγκάριν στο Λουξεμβούργο ή την ακύρωση της παράστασης της «Λίμνης των Κύκνων» από την τραγική ηγεσία του δικού μας υπουργείου Πολιτισμού(;). Φαίνεται ότι ο δρόμος του παγκοσμιοποιητικού ολοκληρωτισμού της «προοδευτικής» Δύσης περνάει μέσα από μεθοδολογίες Μεσαίωνα. Αλλά μόνο σχιζοφρενείς εγκέφαλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν να βάλουν σε καραντίνα (και να αποκλειστούν και οι ίδιοι), μια αχανή χώρα 17.000.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, 150.000.000 κατοίκων, με 11 ζώνες ώρας, που καταλαμβάνει το ένα όγδοο της παγκόσμιας κατοικήσιμης γης.
- Με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο κατέρρευσε ο μύθος της παγκόσμιας (βλ. Δυτικής) διακυβέρνησης, γεγονός που κάνει τα παπαγαλάκια της Δύσης να βγάζουν αφρούς. Οι συγκρούσεις για το μοίρασμα του πλούτου είναι αυτές που κινούν τα νήματα της ιστορίας της ανθρωπότητας στους αιώνες. Το «ως εδώ και μη παρέκει» της Ρωσίας αποτελεί ισχυρό χαστούκι στο απατηλό αυτό αφήγημα το οποίο μόνο αφελείς θιασώτες της παγκοσμιοποίησης μπορούν να υιοθετούν. Μόνο οι εθελοτυφλούντες δεν μπορούν να δουν ότι τα νήματα της ιστορίας τα κινεί η αέναη μάχη για την κατανομή των πόρων και σε αυτό είναι αδύνατον να υπάρξουν παγκόσμια συμφέροντα, παγκόσμιες συμφωνίες. Η παγκόσμια διακυβέρνηση χρησιμοποιείται ως το ασημόχαρτο για να εξυπηρετηθούν οι οικονομικές πολιτικές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, παραμερίζοντας τοπικές και εθνικές ανάγκες των λαών, αλλά και για τον αυτόβουλο έλεγχο των πολιτών από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας μέσω εφαρμογών της ψηφιακής τεχνολογίας.
- Πολλοί, επηρεασμένοι ίσως και από την πολεμική κουλτούρα που έχουν καλλιεργήσει οι ΗΠΑ, περίμεναν από την Ρωσία έναν σύντομο, ολοκληρωτικό, με συντριπτικά πλήγματα πόλεμο που θα υποχρέωνε την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ουκρανίας σε άνευ όρων συνθηκολόγηση. Είναι προφανές ότι η ρωσική στρατηγική είναι ένας παρατεταμένος, χαμηλής ισχύος, πόλεμος φθοράς. Ο λόγος δεν είναι οι λιγότερες δυνατές απώλειες ρώσων αμάχων, παρότι εξυπηρετείται και αυτό.
Το κύριο όπλο της Ρωσίας δεν είναι ο στρατός. Εξαιρώντας τα πυρηνικά, το βασικό της οπλοστάσιο είναι οι προμήθειες που παρέχει στην ΕΕ σε ενέργεια, πρώτες ύλες, βασικά είδη τροφίμων φυτικής (άμεσα) και ζωικής (έμμεσα) προέλευσης. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, που εξαναγκάζονται από τις ΗΠΑ να επιβάλλουν οι ολίγιστοι ευρωπαίοι «ηγέτες», στρέφονται κατά της ίδιας της ΕΕ. Προς το παρόν οι Δυτικοί με τις κυρώσεις τους κατάφεραν να αυξήσουν τις εισροές από τις εξαγωγές φ.α. και πετρελαίου της Ρωσίας, να ενισχύσουν το εμπορικό της ισοζύγιο και να χρηματοδοτήσουν τη πολεμική εκστρατεία της. Στον αντίποδα, στη Δύση είχαμε αύξηση του πληθωρισμού στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών και τις τιμές ενέργειας να φτάνουν σε ιστορικά υψηλά. Η δε Ρωσία, μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να εισάγει τα απαραίτητα για την οικονομία της προϊόντα από τη Δύση, έχει όμως τους τρόπους να τα προμηθεύεται από τις χώρες που δεν την καταδίκασαν και που αντιπροσωπεύουν το 82% του παγκόσμιου πληθυσμού.
- Η Ε.Ε., σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι αντιμέτωπη ή με μία τεράστια επισιτιστική και ενεργειακή κρίση ή με μια οικονομική και πολιτική ήττα με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Η Ρωσία, που μέσω Ουκρανίας πολεμάει τη Δύση, θα έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει όταν θα διαπραγματεύεται με τον πόλεμο σε εξέλιξη, παρά να τον λήξει, αποστερούμενη ένα διαπραγματευτικό όπλο πριν την επίτευξη των στόχων της. Το σημαντικότερο είναι ότι η φτωχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα τσουνάμι κοινωνικών εκρήξεων προκαλώντας σημαντικούς κραδασμούς, αν όχι και κατάρρευση, παγκοσμιοποιητικών καθεστώτων.
- Με τις πιο δραματικές συνέπειες στην οικονομία της θα βρεθεί αντιμέτωπη η Γερμανία. Παρότι είναι η 4η οικονομική δύναμη παγκόσμια, είναι μια οικονομία που στηρίζεται σε πήλινα πόδια αφού είναι απόλυτα εξαρτώμενη από πρώτες ύλες και ενέργεια που πρέπει αποκλειστικά να εισάγει, ενώ αντίστοιχα έχει απόλυτη ανάγκη τις εξαγωγές ενός τεράστιου όγκου προϊόντων που παράγει, για τα οποία η γερμανική αγορά είναι πολύ μικρή. Ως προς τους τρεις αυτούς παράγοντες η Γερμανία βρίσκεται ανάμεσα στις ρωσικές και αμερικανικές συμπληγάδες. Βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος του Δ’ Ράιχ και δυστυχώς η χώρα μας στερείται της πολιτικής ηγεσίας να επωφεληθεί.
- Το Κρεμλίνο θα ολοκληρώσει τον γεωγραφικό στόχο του, δηλαδή της διεύρυνσης του εδάφους που συνδέει την ηπειρωτική Ρωσία με τις θερμές θάλασσες και που μέχρι χθες στένευε επικίνδυνα, αφού η μόλις 500 χιλιομέτρων απόσταση των συνόρων Ουκρανίας - Καζακστάν όριζε έναν πολύ στενό διάδρομο διεξόδου προς τον Εύξεινο Πόντο, που μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη θα μπορούσε εύκολα να τον κλείσει. Άλλωστε, αυτός ήταν και ένας από τους στόχους του Χίτλερ. Το Στάλινγκραντ, βρισκόταν στη μέση αυτής της απόστασης.
- Η Ρωσία είναι η μοναδική, πλανητικής ισχύος δύναμη που, για τα δικά της συμφέροντα, εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση. Εναντιώνεται σε έναν μεταβιομηχανικό κόσμο που κύριο μέλημα θα είναι η διαχείριση της οικονομίας από τις «μηχανές» και την τεχνολογία. Όπου η πολιτική θα είναι δευτερεύουσας σημασίας, σε ρόλο υποβοηθητικό της οικονομίας, υποβαθμισμένη στο επίπεδο της «βιοπολιτικής» όπως την ορίζει ο Μ. Φουκώ: «ο τρόπος με τον οποίο ένα πολιτικό σύστημα ρυθμίζει τη φυσική, βιολογική ζωή των ανθρώπων που κυβερνά, όπως π.χ. μέσω της Υγείας και της Ιατρικής, της σεξουαλικότητας, της αναπαραγωγής και της οικογενειακής ζωής».
- Για τους παγκοσμιοποιητές της «Δύσης», και ειδικά για τον αγγλοσαξονικό άξονα, η Ρωσία αποτελεί ένα απόρθητο κάστρο. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη γι’ αυτούς καθώς η Ρωσία αποτελεί μια συνεχώς ανερχόμενη πλανητική δύναμη και συνακόλουθα μπορεί να επηρεάζει και να ενθαρρύνει πολλά κράτη στην άσκηση εθνοκεντρικής πολιτικής.
- Η Δύση δεν συγχωρεί στην Ρωσία στο ότι δεν έχει υιοθετήσει ούτε μια λέξη από την παγκοσμιοποιητική ατζέντα για την κλιματική αλλαγή, τη πράσινη ανάπτυξη, την κατάργηση των συνόρων και την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίων και ανθρώπων, τις πανδημίες και τις εξ’ αυτών υγειονομικές δικτατορίες, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, την πολιτισμική ισοπέδωση, την προβολή και εφαρμογή των πάσης φύσεως δικαιωμάτων (ατομικών, μειονοτικών ομάδων, ζώων κλπ) σε βάρος των κοινωνικών, την υποκατάσταση των κρατικών θεσμών από τις ΜΚΟ κ.α.π.
- Η σύγκρουση της Ρωσίας με την Δύση, και ιδιαίτερα τον πυρήνα της, τις ΗΠΑ, έχει βαθύτερα αίτια πέραν των προφανών γεωπολιτικών και οικονομικών. Έχει βαθειά φιλοσοφικά, ιδεολογικά, πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για σύγκρουση δυο κόσμων, δύο κοσμοαντιλήψεων. Το γεγονός ότι από την πλευρά του ενός κόσμου, αυτού της παγκοσμιοποίησης, οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες ενώ από την πλευρά του άλλου κόσμου, αυτού της αντι-παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πολιτική θεωρία, δεν μειώνει ούτε την αξία, ούτε τη σημασία, ούτε την ένταση της σύγκρουσης. Απώτερος στόχος της παγκοσμιοποίησης, του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που πορεύεται η Δύση σήμερα, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και η μετάλλαξή του με γενετικές και κοινωνικές μεθόδους. Ο Alexander Dugin, εκ των συμβούλων του Πούτιν, είναι σαφής: "Το συνηθισμένο φαινόμενο είναι τώρα η απώλεια της ταυτότητας και ήδη όχι απλά της εθνικής ή πολιτιστικής ταυτότητας, αλλά ακόμα και της σεξουαλικής ταυτότητας και, αρκετά σύντομα, ακόμα και της ανθρώπινης ταυτότητας. Και οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δεν παρατηρούν την τραγωδία ολόκληρων λαών που θυσιάζονται στο απάνθρωπο σχέδιο της "Νέας Παγκόσμιας Τάξης", θα ουρλιάζουν αύριο για τις καταπατήσεις των δικαιωμάτων των κλώνων ή των σαι-μποργκς"
- Πολλοί κρατούν «ουδέτερη» στάση ηθικολογώντας περί ειρήνης. Το να λες ότι είμαι με την ειρήνη σε συνθήκες πολέμου το μόνο που προσφέρεις είναι να παρατείνεις τον πόλεμο. Πιστεύουν άραγε ότι αν κάποια υπερφυσική δύναμη έπαιρνε τον ρωσικό στρατό από την Ουκρανία, και σταματούσε αυτός ο πόλεμος, θα επικρατούσε η ειρήνη; Υπάρχουν άλλα μέσα, πέραν των πολεμικών, να αναχαιτιστούν οι νεοναζί; Το καίριο ερώτημα είναι ένα: Με νίκη ποίας εκ των εμπλεκομένων στον πόλεμο δυνάμεων υπηρετείται καλλίτερα (και όχι απόλυτα) η υπόθεση της ειρήνης;
Μόνο με νίκη της Ρωσίας υπηρετείται στην παρούσα φάση και στο μέγιστο βαθμό η υπόθεση της ειρήνης στην Ουκρανία. Μόνο με νίκη της Ρωσίας μπορούν να κοπάσουν οι 30ετείς εχθρικές ενέργειες της Δύσης που είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς, για τους οποίους ποτέ κανένας δεν μίλησε. Μόνο με νίκη της Ρωσίας μπορούν να αναθαρρήσουν μικρότερα έθνη να αντισταθούν στην ισοπεδωτική επέλαση της παγκοσμιοποίησης. Και στο κάτω-κάτω, καθαρή επανάσταση δεν υπάρχει.
0 Σχόλια