Η χώρα σήμερα μοιάζει με ετοιμοθάνατο οργανισμό.
Δεν έχει νόημα να επαναδιατυπώσουμε τα χιλιοειπωμένα συμπτώματα ή αλλιώς αποτελέσματα της βαριάς ασθένειας από την οποία πάσχει. Να πούμε μόνο ότι διαλύεται η εθνική υπόσταση και η κοινωνική συνοχή, έχουν παγιωθεί η οικονομική εξαθλίωση και τα προσωπικά αδιέξοδα των Ελλήνων. Ο λαός έχει μπει σε ένα φαύλο κύκλο, αφού η οικονομική ανέχεια και η πνευματική παρακμή τον καθιστά ανήμπορο να αντιδράσει.Η σωστή διάγνωση της ασθένειας είναι η μισή λύση του προβλήματος. Η διάγνωση, έχει να κάνει με δύο πράγματα: πρώτον με τον προσδιορισμό του αιτίου, ο οποίος πρέπει να είναι ακριβής. Δεν αρκεί δηλαδή να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός γενικά, αλλά πως αυτός ολοκληρώνεται σήμερα. Η Παγκοσμιοποίηση είναι το συγκαιρινό στάδιο ολοκλήρωσης του καπιταλισμού και εκεί πρέπει να στοχεύσουμε. Δηλαδή η αντίθεση μεταξύ των εθνών – κρατών από την μια και των πολυεθνικών και των αγορών από την άλλη. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει κατάργηση των κρατών και υποκατάστασή τους από υπερεθνικούς θεσμούς που εκπροσωπούν τις μεγάλες πολυεθνικές και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Το δεύτερο πράγμα για την σωστή διάγνωση είναι να δούμε την παθογένεια της ασθένειας. Δηλαδή τους μηχανισμούς, τους τρόπους και τις διαδρομές που ακολουθεί το παθογόνο αίτιο (εν προκειμένω η παγκοσμιοποίηση) για να την προκαλέσει. Και αυτά είναι:
α)Τα ίδια τα χαρακτηριστικά της Παγκοσμιοποίησης: η κατάργηση των γεωγραφικών, οικονομικών και πολιτισμικών οριοθετήσεων και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων, εμπορευμάτων. Επιτυγχάνονται έτσι η αποδιάρθρωση της τοπικής παραγωγής, η ανεμπόδιστη κυκλοφορία αρπαχτικών κεφαλαίων, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η αθρόα προσφορά φτηνού εργατικού δυναμικού, η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και η αλλοίωση των ειδοποιών χαρακτηριστικών της κοινωνίας.
β) Το νόμισμα και το χρέος. Το ευρώ είναι το εργαλείο των επικυρίαρχων για να εκβιάζει και να υποδουλώνει τη χώρα και όχι απλά ένα μέσο συναλλαγών. Το ευρώ είναι που δημιούργησε (και εξακολουθεί να αυξάνει) το χρέος με το οποίο αλυσοδέθηκε και για το οποίο ξεπουλήθηκε η χώρα. Είναι η μόνιμη Δαμόκλειος Σπάθη της χρεοκοπίας αφού δεν μπορούμε να το εκδώσουμε. Οι αποφάσεις για την ποσότητα και την χρήση του κυκλοφορούντος χρήματος, δηλαδή για την οικονομική πολιτική, λαμβάνονται από την ΕΚΤ και λοιπούς εξωχώριους θεσμούς. Είναι η αιτία της εσωτερικής υποτίμησης και της συνεπαγόμενης χρεοκοπίας των ελλήνων.
γ)Το πολιτικό προσωπικό που συνθέτει τα συστημικά κόμματα αποτελούν τα «πρόθυμα ιδιοτελή καθάρματα» μέσω των οποίων εφαρμόζονται οι πολιτικές ευρω-χρεοδουλείας. Εκμεταλλευόμενοι την μονιμότητά τους ανάμεσα σε δύο εκλογές, εξαπατούν τον λαό αφού άλλα λένε και άλλα κάνουν. Δεν λογοδοτούν στη κοινωνία που τους εκλέγει και στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους, αλλά στα ξένα αφεντικά τους από τα οποία αντλούν τεχνογνωσία, εξουσιαστική και οικονομική ισχύ.
δ)Η προπαγάνδα των μεγάλων συγκροτημάτων των ΜΜΕ και του τύπου όχι μόνο διαμορφώνει το ψυχολογικό κλίμα για να περάσουν μέτρα που εναντιώνονται στα κοινωνικά συμφέροντα, αλλά κάνει και τους ανθρώπους να θέλουν και να υπερασπίζονται τα εναντίον τους μέτρα.
Η μοναδική συνταγή που έχει προταθεί και εφαρμοστεί στην χώρα για την θεραπεία της ασθένειας, είναι η «θεραπεία» των δανειστών. Θεραπεία φυσικά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, δηλαδή στο να γεμίζουν τα ταμεία τους από τους τόκους μέσω της οικονομικής αφαίμαξης του λαού και του ξεπουλήματος της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Φροντίζουν δε κατά διαστήματα να μας λένε ότι κάνανε λάθη, έτσι, για παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του, διαπίστωση που μόνο ως τεκμήριο ενοχής πολλαπλών κατευθύνσεων μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Τα προαναφερθέντα αποτελούν την μια πλευρά της ασθένειας. Την αντικειμενική, τραγική, πραγματικότητα. Η άλλη πλευρά της ελληνικής τραγωδίας είναι ότι δεν έχει προταθεί στην ελληνική κοινωνία μια ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη εναλλακτική στρατηγική. Κάποιοι ρίχνουν ευθύνες στο λαό κατηγορώντας τον για ραγιαδισμό. Αυτή η άποψη, είναι το άλλοθι του υποκειμενισμού αυτών που την ενστερνίζονται, και τους οποίους ο λαός τιμώρησε στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Γιατί «ξεχνούν» να μας πουν που ήταν κρυμμένοι όταν ο λαός αντιδρούσε αυθόρμητα. Και δεν είναι λίγες οι φορές στον ελάχιστο (ιστορικά) χρόνο της δεκαετίας. Πρώτος κύκλος μεγάλων κινητοποιήσεων που έληξε με την προβοκάτσια της Μαρφίν, ως δεύτερη μεγάλη «κινητοποίηση» μπορεί να χαρακτηριστεί η ανάθεση της διακυβέρνησης για πρώτη φορά στην Αριστερά (χωρίς εισαγωγικά τότε) τον Γενάρη του ’15 με δεξαμενή ψηφοφόρων από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κάνοντας την υπέρβαση για πρώτη φορά στη ζωή τους, τρίτον η υπέρβαση αυτή γιγαντώθηκε στο ηρωϊκό «ΟΧΙ», τέταρτον η συνειδητότατη αποχή των 800.000 ψηφοφόρων στις εκλογές του Σεπτέμβρη του ’15 και τέλος τα εκατομμύρια του κόσμου στις κινητοποιήσεις για την Μακεδονία. Επίσης όλοι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αντισυστημικοί, πολλοί από τους οποίους ήταν στεγασμένοι στον προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ τι είχαν να πουν στον λαό για τις ψευδαισθήσεις που του δημιουργούσαν το «λεφτά υπάρχουν», το “PSI”, τα «Ζάππεια», το «σχίσιμο μνημονίων», η «διαπραγμάτευση» χωρίς εναλλακτικό σχέδιο;
Η πρωτοφανής καθυστέρηση δημιουργίας ενός πολιτικού ρεύματος που να πατάει σε μια εθνική στρατηγική είναι συνάρτηση πλήθους υποκειμενικών ανεπαρκειών πολύ μεγάλου χρονικού βάθους. Ίσως χρειάζονται ακόμα πιο γερά χτυπήματα (διεθνή ή/και εθνικά) που να διεγείρουν αντανακλαστικά σύμπηξης. Δεν μας μένει παρά να εκμεταλλευτούμε το μεσοδιάστημα. Να ανοίξουμε την κουβέντα, στην πραγματική κοινωνία, πάνω στην πλούσια θεματολογία της εποχής: Παγκοσμιοποίηση, έθνη – κράτη, εθνική ανεξαρτησία, χρέος, ευρώ –δραχμή, ΕΕ, εθνικές απειλές, γεωπολιτική, συμμαχίες, μεταναστευτικό, δημογραφικό, δημοκρατία, δικαιοσύνη, παραγωγή, πολιτισμός κλπ. Απόψεις υπάρχουν. Ας προσπαθήσουμε, ξεκινώντας από την κοινωνική βάση, να δημιουργήσουμε τον «πολιτικό στρατό» που θα βλέπει αυτές τις παραμέτρους όχι από την σκοπιά της εθνικής ευθανασίας αλλά από την σκοπιά της εθνικής επιβίωσης και θα θελήσει να αγωνιστεί γι’ αυτό. Μιά απόφαση και ένας συντονισμός χρειάζεται.
11-6-19
0 Σχόλια